Ὁ συμβιβασμὸς μὲ τὴν Ἑλλάδα –τρόπος τοῦ λέγειν, διότι ὁ Ναπολεοντίσκος προσαρμόσθηκε πλήρως πρὸς τοὺς κανόνες τῶν Βρυξελλῶν καὶ τὸν σεβασμὸ τῶν δεσμεύσεών μας-, καὶ ἡ διαδικασία εἰρηνεύσεως στὴν Οὐκρανία ἀναδεικνύει τὴν Εὐρωζώνη, ὡς καθοριστικὸ διεθνῆ παράγοντα πλέον∙ πρὸ πενταετίας δὲν διέθετε τοὺς ἀναγκαίους θεσμοὺς γιὰ τὴν ἀντιμετώπισηντῆς ἀπειλῆς χρεωκοπίας ἑνὸς ἑταίρου, καὶ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἦταν προμελετημένη μὲ τοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους. Τότε τὸν πρῶτο ρόλο τὸν εἶχε τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, διότι διέθετε τὴν «τεχνογνωσία» -τὰ στραβά του εἶχε!- γιὰ παρόμοιες καταστάσεις∙ διαπιστώθηκε ὅτι δὲν γνώριζε τίποτε -ἔκανε λάθος λέει σὰν νὰ ἦταν γιὰ ἐπιτραπέζιο παιχνίδι-, ἐνῶ τὸν στόχο του, τὴν διάλυση τῆς Εὐρωζώνης, τὸν ὑπηρετοῦσε τέλεια. Στὴν σημερινὴ κρίση, οἱ κερδοσκόποι ἐτέθησαν ἐκποδῶν∙ οἱ Εὐρωπαῖοι κατάλαβαν καὶ τὸ βρώμικο παιχνίδι τους στὴν ἄρνησή τους νὰ δεχθοῦν τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀξιολογήσεως τὸ Φθινόπωρο ἐπὶ Ἀντώνη Σαμαρᾶ.