Ἡ ἄσκησις τῆς ἐξουσίας κρίνει πάντοτε τὸν ἡγέτη, «ἀρχὰν ἄνδραν δείκνυσιν», κατὰ τὸν Βία τὸν Πριηνέα καὶ ὄχι τόσο ἡ κατάκτησή της∙ ἡ διαφορὰ τῶν ἐπιγόνων στρατηγῶν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου πρὸς τὸν ἴδιο ἦταν ἀκριβῶς αὐτή, ἡ ἔλλειψη ἀρετῆς καὶ τόλμης γιὰ τὴν διατήρηση τῆς μεγάλης κληρονομίας του. «Τὸ δέ λαβόντα μεγάλην ἐξουσίαν μηδὲ διαστραφῆναι τῷ βάρει καὶ μεγέθει τῶν πραγμάτων»∙ ὅποιος δὲ ἀναλαμβάνει μεγάλη ἐξουσία τὸ νὰ μὴν διαστραφεῖ ἀπ’ τὸ βάρος της καὶ τὸ μέγεθος τῶν πραγμάτων. «Ἀνδρός ἐστιν ἀρετὴν καὶ φρόνημα καὶ νοῦν ἔχοντος»∙ εἶναι ἴδιον τοῦ ἀνδρὸς ὁ ὁποῖος ἔχει ἀρετὴ καὶ φρόνημα καὶ μυαλό. «Ἣν Ἀλέξανδρος ἔσχεν, ᾧ μέθην τινὲς ἐγκαλοῦσι καὶ οἴνωσιν»∙ τὴν ὁποία εἶχε ὁ Ἀλέξανδρος καὶ μερικοὶ τὴν ἀποκαλοῦν μέθη καὶ ἔμπνευση. Ἡ ἀνδρεία προσφέρει στὸν ἡγέτη τὴν ἄνεση τῆς ἀξιοποιήσεως τῶν ἀρετῶν του ἀπέναντι στὶς σειρῆνες τῆς ἐξουσίας