Ὁ συμβιβασμὸς τοῦ Ναπολεοντίσκου μὲ τοὺς Εὐρωπαίους καὶ ἡ δουλικὴ ἀποδοχὴ τῆς συναντήσεώς του μὲ τὴν Ἀγκέλα Μέρκελ εἶναι ἀποτέλεσμα δύο παραγόντων∙ ὁ διεθνής, ἡ πλήρης ἐγκατάλειψή του ἀπ’ τοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους, ὄχι μόνο γιατὶ διαπίστωσαν ὅτι εἶναι πομφόλυγξ, ἔτσι δὲν τὸν ἐξυμνοῦν πλέον, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ἡ κρίση στὴν Λιβύη ἐπιβάλλει τὴν σταθερότητα καὶ τὴν ἀσφάλεια στὶς χῶρες τῆς περιοχῆς∙ αὐτὸ τὸ κατάλαβε μὲ τὴν διεθνῆ ἀπομόνωσή του. Ὁ ἐσωτερικός, διαπιστώνει τὴν κατακόρυφη πτώση τῆς δημοτικότητός του, ἀκόμη καὶ στὶς χαλκευμένες δημοσκοπήσεις, ἐνῶ οἱ ἐργολάβοι τῶν οἰκογενειακῶν του ἐπιχειρήσεων τὸν προειδοποιοῦν ὅτι ἡ κρίση ποὺ ἔρχεται θὰ εἶναι τριχειρότερη ἀπ’ τὴν προηγούμενη τῆς πενταετίας∙ φοβᾶται πλέον τὶς ἀντιδράσεις τοῦ κόσμου, ἐνῶ ἐκφράζει συνεχῶς παράπονα στὸν περίγυρό του ὅτι τὸν ἐγκατέλειψαν οἱ Ἀμερικανοὶ φίλοι του. Τὸν ἐμφανέστατο παραγκωνισμὸ τῶν κερδοσκόπων ἀπ’ τοὺς Εὐρωπαίους δὲν τὸν ἔχει καταγράψει.