Ἣ πλήρης ἀπομόνωση τοῦ Ναπολεοντίσκου καὶ τῶν ὑπουργῶν του στὴν Εὐρωζώνη εἶναι πασιφανὲς γεγονός -μετὰ τὶς πομπώδεις ἐμφανίσεις τους τὶς πρῶτες μέρες στὶς εὐρωπαϊκὲς πρωτεύουσες-, ἀλλὰ εὐτυχῶς δὲν συνοδεύεται καὶ ἀπ’ τὴν ἀποξένωση τῆς χώρας ἀπ’ τὶς ἡγεσίες τῶν κρατῶν της∙ στὶς διαπραγματεύσεις μὲ τὴν τρόϊκα στέλνουν ἐμπειρογνώμονες καὶ ὄχι τοὺς ὑπουργούς, γιὰ νὰ δείξουν ὅτι οἱ ἴδιοι δὲν συνομιλοῦν μὲ τοὺς δανειστές μας. Κρύβονται πίσω ἀπ’ τὸ δάκτυλό τους, διότι οἱ τελικὲς ἀποφάσεις λαμβάνονται ὁπωσδήποτε σὲ ὑπουργικὸ ἢ πρωθυπουργικὸ ἐπίπεδο, ὁπότε ὑφίστανται καὶ τὶς ἄλλες ἐπιπτώσεις∙ οἱ καθυστερήσεις εἶναι αὐτονόητες, ἐπειδὴ γιὰ κάθε ἐμπόδιο πρέπει νὰ ἀπευθυνθοῦν στοὺς ἀνωτέρους καὶ οἱ μέρες κυλοῦν, μὲ τὰ περιθώρια ἐλάχιστα πλέον, διότι μέτρησαν καὶ οἱ παιδαρειώδεις περιοδεῖες τους τὸ δίμηνο∙ δεύτερον, αἰσθάνονται οἱ δανειστὲς ὅτι τοὺς κοροϊδεύουν, ὅταν μάλιστα ἔχουν καὶ τὴν ἐμπειρία τῶν πρώτων ἐπαφῶν. Ἀπόλυτη δυσπιστία ἐπικρατεῖ πλέον.