Ἡ Εὐρώπη συνειδητοποιεῖ πλέον ὅτι τὸ κύρια προβλήματα τῆς λαθρομετανάστευσης εἶναι ἡ Λιβύη, ἀπὸ ὅπου λόγῳ τῆς ἀκυβερνησίας της ξεκινοῦν τὰ σαπιοκάραβα, καὶ ἡ Τουρκία, ἡ ὁποία δὲν τηρεῖ τὶς δεσμεύσεις της γιὰ φύλαξη τῶν συνόρων της∙ ἑπομένως ἡ ἀλλαγὴ τῆς πολιτικῆς της ἀπευθύνεται στὰ δύο αὐτὰ προβλήματα. Ὡς πρὸς τὸ πρῶτο, οἱ δυσκολίες εἶναι στρατιωτικές, διότι ἡ ἀποκατάσταση τῆς τάξεως προϋποθέτει τὸν ἔλεγχο τῆς χώρας καὶ τὴν καταστολὴ τῶν ἰσλαμιστικῶν κινημάτων∙ αὐτὸ ὅμως σημαίνει στρατιωτικὴ ἐπέμβαση καὶ παραμονὴ δυνάμεων στὴν χώρα γιὰ ἀρκετὸ διάστημα, διότι ἔτσι μόνο διακόπτεται τὸ μεταναστευτικὸ ρεῦμα στὶς ρίζες του. Ὡς πρὸς τὴν Τουρκία, τὸ πρόβλημα εἶναι πολιτικό∙ ἐπιβάλλεται ἡ ἄσκηση ἐπαρκῶν πιέσεων ἀπ’ τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀμερική, γιὰ τὴν συμμόρφωσή της πρὸς τὶς διεθνεῖς ὑποχρεώσεις της∙ ἡ Ἄγκυρα δὲν δείχνει νὰ συμμορφώνεται καὶ «διοχετεύει» τοὺς μετανάστες στὰ δυτικὰ παράλιά της.