Στὴν λήψη τολμηρῶν ἀποφάσεων σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο ὑποχρεώνονται αὔριο οἱ 28 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως γιὰ τὸ μεταναστευτικό στὸ αὐριανὸ Εὐρωσυμβούλιο∙ οἱ προτάσεις τῶν δέκα σημείων τοῦ Ἕλληνος Ἐπιτρόπου εἶναι καλές, ἀλλὰ ἀφοροῦν θέματα διαχειρίσεως τῆς ροῆς των καὶ δὲν θεραπεύουν τὸ κακὸ στὴν ρίζα του. Δύο εἶναι τὰ κέντρα διακινήσεώς τους, Λιβύη καὶ Τουρκία∙ στὴν πρώτη ἁλωνίζουν οἱ ἰσλαμικὲς ὀργανώσεις καὶ τὴν ἔχουν καταντήσει σὲ κατάσταση πλήρους ἀναρχίας. Εὔκολα ἔτσι οἱ δουλέμποροι, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς Ἰσλαμιστές, ὀργανώνουν τὰ καραβάνια τῶν μεταναστῶν, καταληστεύοντάς τους ταυτοχρόνως∙ ἐὰν δὲν ἀποκατασταθεῖ ἡ τάξη στὴν Λιβύη δὲν ἀντιμετωπίζεται τὸ πρόβλημα. Ἡ Ἄγκυρα ἀφήνει ἐλεύθερη τὴν διέλευση τῶν μεταναστῶν ἀπ’ τὰ ἀνατολικά της σύνορα στὸ Αἰγαῖο καὶ δὲν σέβεται καμμία διεθνῆ ὑποχρέωσή της∙ μόνο ἡ ἄμεση καὶ αὐστηρὴ παρέμβαση τῶν μεγάλων μετράει, καὶ μᾶλλον τὸ θέμα τῆς γενοκτονίας τῶν Ἀρμενίων σὲ αὐτὸ ἀποβλέπει.