Ὁ ἑορτασμὸς τῆς ἐργατικῆς Πρωτομαγιᾶς ἔγινε μὲ συμμετοχὴ πολὺ λίγου κόσμου παγκοσμίως∙ ἐλάχιστοι ἦταν οἱ συμμετέχοντες στὶς διαδηλώσεις σὲ ὅλες τὶς πρωτεύουσες, μὲ κάποιες ἐξαιρέσεις, ἀλλὰ ὄχι καὶ μὲ ἰδιαίτερη σημασία. Φαίνεται ὅτι ὁ μύθος τῆς πρωτοπόρας ἐργατικῆς τάξης μᾶλλον ξεφτίζει, τουλάχιστον πρὸς τὸ παρόν, μὲ ἄγνωστο τὸ μέλλον∙ στὸ Παρίσι καὶ στὸ Σικάγο, μερικὲς ἑκατοντάδες, ἐνῶ στὴν Ἀθήνα ἦταν ἀκόμα λιγώτεροι. Περισσότεροι ἦταν οἱ ὑπουργοί μας, μὲ τὴν προσωπική τους φρουρὰ καὶ τοὺς ὑποτακτικοὺς μὲ τὰ μαρκούτσια∙ γιὰ τὴν ἀριστερὴ κυβέρνηση τὸ μήνυμα ἦταν σαφέστατο καὶ τὸ ἔπιασαν ἀρκετοί, ὥστε μιλοῦν γιὰ παράδοση τῆς κυβερνητικῆς σκυτάλης. Τόσο ἄντεξε τὸ πείραμα τῆς ἀριστερῆς παρένθεσης, μόνο ποὺ κάποιοι δὲν τὸ κατάλαβαν ἀκόμη∙ ἡ ἱστορικὴ διαδρομὴ τῶν ἑκατὸ ἡμερῶν συναντᾶ τὸν ΣΥΡΙΖΑ στὴν πόρτα τῆς ἐξόδου, διότι ἀπομένει πλέον μόνο ὁ τρόπος τῆς ἀποδρομῆς, ἀφοῦ τὰ ὑπόλοιπα ἔχουν συντελεσθεῖ.