Ὁ Ἀλέξανδρος δὲν γνώριζε τὸ τί εἶναι φόβος καὶ περιφρονοῦσε βαθύτατα τοὺς κινδύνους∙ συνήθως ὁ βασιλεὺς μὲ τοὺς ἑταίρους του ἔσπαζε πάντα πρῶτος τὴν ἐχθρικὴ ἄμυνα καὶ ἔτρεπε τοὺς ἀντιπάλους του σὲ φυγή. «Ἐν Ἰσσῷ ξίφει τὸν μηρόν, ὡς Χάρης φησίν, ὑπὸ Δαρείου τοῦ βασιλέως εἰς χεῖρας αὐτῷ συνδραμόντος»∙ στὴν Ἰσσὸ ἐπλήγη μὲ ξίφος στὸν μηρό, ὅπως γράφει ὁ Χάρης, ἀπ’ τὸν βασιλέα Δαρεῖο ποὺ ἐνεπλάκη στὰ χέρια μαζί του. «Αὐτὸς δ’ Ἀλέξανδρος ἁπλῶς γράφων καὶ μετὰ πάσης ἀληθείας πρὸς Ἀντίπατρον»∙ ὁ ἴδιος δὲ ὁ Ἀλέξανδρος μὲ ἁπλοϊκότητα ἐκθέτει ὅλη τὴν ἀλήθεια πρὸς τὸν Ἀντίπατρο. «’’Συνέβη δέ μοι’’φησί ‘’καὶ αὐτῷ ἐγχειριδίῳ πληγῆναι εἰς τὸν μηρόν»∙ ‘’καὶ συνέβη αὐτὸς μὲ ἐγχειρίδιο πλήξειν με στὸν μηρό. «Ἀλλ’ οὐδὲν ἄτοπον οὔτε παραχρῆμα οὔθ’ ὕστερον ἐκ τῆς πληγῆς ἀπήντησεν’’»∙ ἀλλὰ τίποτε τὸ σοβαρὸ οὔτε ἀμέσως οὔτε ὕστερα προέκυψε ἀπ’ τὴν πληγή’’