Σὲ ἐμφανέστατη ἀμηχανία βρίσκεται ὁ Ναπολεοντίσκος, μετὰ τὴν ψυχρολουσία του ἀπ’ τὴν Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ κόμματός του καὶ τὶς καθαρὰ μᾶλλον ὑπονομευτικὲς εἰς βάρος του δηλώσεις κορυφαίων ὑπουργῶν, ὅτι δὲν θὰ πληρωθεῖ ἡ δόση στὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο∙ ὁ ἴδιος διαβεβαιώνει τοὺς πάντες, ὅτι προχωροῦν ἐντατικὰ οἱ διαπραγματεύσεις μὲ τὴν τρόϊκα καὶ ὅτι γράφεται ἡ συμφωνία, ἀλλὰ οἱ ὑπουργοὶ δείχνουν ὅτι ἐνδιαφέρονται πρωτίστως γιὰ τὸν ἀποχαρακτηρισμό τους ὡς μνημονιακοί, ἐνῶ καὶ ἡ πρόεδρος καὶ ἀντιπρόεδρος τῆς Βουλῆς διερωτῶνται, γιὰ πόσο θὰ κατέχουν ἀκόμη τὴν θέση τους. Ἡ αἴσθηση ἀβεβαιότητος καὶ ἐπικειμένων πολιτικῶν ἐξελίξεων διαχέεται εὐρύτερα, κάτω ἀπ’ τὶς πιέσεις τῆς οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς κρίσεως∙ ἡ κινούμενη ἄμμος ἐξαπλώνεται καὶ οἱ πιέσεις τῶν συνιστωσῶν ἐνισχύονται, διότι καὶ οἱ βουλευτὲς καὶ τὰ κομματικὰ δέχονται τὶς πιέσεις τοῦ ἁπλοῦ κόσμου καὶ περισσότερο τῶν ἀνέργων καὶ ἀσθενῶν στὰ χωρὶς γάζες ἐξαθλιωμένα νοσοκομεῖα.