Στὴ σύγκριση τοῦ Ἀλεξάνδρου μὲ τὸν Ἡρακλῆ προβαίνει ὁ Πλούταρχος, ὡς πρὸς τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετώπισε στὶς ἐκστρατεῖες του∙ εἶχαν πιστέψει οἱ ἑπόμενες γενιὲς στὴν θεϊκὴ καταγωγὴ τοῦ Μακεδόνος στρατηλάτου, ὄχι τόσο στὸν ἑλληνικὸ κόσμο, ὅσο στοὺς κατακτημένους λαούς, ὅπου ἀκόμη εἶναι ζωντανὸς ὁ μύθος τοῦ Ἰσκεντέρ. «Ἄτοπόν τι δόξω λέγειν, ἐρῶ δὲ ἀληθές»∙ κάτι ἄτοπο θὰ ἐπιχειρήσω νὰ πῶ, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια. «Μικροῦ διὰ τὴν Τύχην Ἀλέξανδρος ἀπώλεσε τὸ δοκεῖν Ἄμμωνος εἶναι»∙ λίγο ἔλειψε ἀπ’ τὴν Τύχη, ὥστε ὁ Ἀλέξανδρος νὰ πιστεύεται ὅτι εἶναι υἱὸς τοῦ Ἄμμωνος. «Τίς γὰρ ἐκ θεῶν γεγονὼς ἐπισφαλεῖς οὕτω καὶ πολυπόνους καὶ τλήμονας ἐξεμόχθησεν ἄθλους πλὴν ὁ Διὸς Ἡρακλῆς;» ποιός λοιπὸν γεννημένος ἀπὸ θεοὺς τόσους ἐπισφαλεῖς καὶ πολύπονους καὶ τολμηροὺς ἐπέτυχε ἄθλους ἐκτὸς ἀπ’ τὸν υἱὸ τοῦ Διὸς τὸν Ἡρακλῆ; Εἶχε διαδοθεῖ καὶ παραμένει σὲ ὅλους ἡ πίστη αὐτή.