Οἱ ἐπιφυλάξεις τῶν Εὐρωπαίων, στὰ τραγελαφικὰ τοῦ Ναπολεοντίσκου, ὅτι ἄρχισε νὰ γράφεται ἡ συμφωνία ἦταν ἄμεση∙ «ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε τίποτε», διότι ἀκόμη δὲν ἄρχισαν οἱ διαπραγματεύσεις σὲ τεχνικὸ ἐπίπεδο, ἀφοῦ ἀκόμη ἡ ἑλληνικὴ ἀποστολὴ ἦταν στὸ ἀεροπλάνο. Οἱ Εὐρωπαῖοι γνωρίζουν ἄριστα τὴν ταραχὴ καὶ ἀπόγνωση ποὺ τὸν διέπει, διότι βλέπει ὅτι τὸν ἐγκατέλειψε τὸ κόμμα του, ὅπως ἔδειξε ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπή, ὁ κόσμος ἐξεγείρεται γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἐξαθλίωση, καὶ μόνο ἡ διαπλοκὴ τὸν στηρίζει, ὅσο μπορεῖ κι αὐτή∙ ἀναγνωρίζουν ὅτι οἱ δηλώσεις ἔγιναν γιὰ ἀποπροσανατολισμὸ τῆς κοινῆς του γνώμης, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ θεωροῦν δευτερεῦον, διότι δὲν τοὺς ἀφορᾶ. Βλέπουν ὅτι ὑπογράφει στὸ τέλος, διότι τὸν πιέζουν ἀφόρητα καὶ οἱ Ἀμερικανοί, ἐπειδὴ δὲν ἐπιθυμοῦν ἀναταραχὴ στὴν περιοχή, ἀρκετὰ ἔχουν στὴν Μέση Ἀνατολή∙ τὸ ἐὰν ἀποτύχει στὴν Βουλή, δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ, γιατὶ θὰ ψηφίσει ἡ ἀντιπολίτευση, ἀπ’ αὐτὸν ἀπαλλάσσονται.