Ἡ διάθεση τοῦ Ἀλεξάνδρου γιὰ κατακτήσεις εἶχε φανεῖ ἀπ’ τὴν παιδική του ἡλικία, ὅταν μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του Φίλιππο ὑποδεχόταν πρεσβευτὲς ξένων βασιλέων καὶ περισσότερο τοῦ Μεγάλου Βασιλέως τῶν Περσῶν∙ εἶχε συμβάλει σὲ αὐτὸ καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Ἀριστοτέλους ἐπὶ τριετία, ἀλλὰ παρέμεινε ὀκτὼ κοντά του συμβουλεύοντάς τον. «Τοῦτον ἐκ παιδὸς ἔμφυτον ἔχων ἔρωτα συντρεφόμενον καὶ συναυξανόμενον»∙ τὸν ἑνιαῖο τρόπο ζωῆς τῶν ὑπηκόων του ἀπὸ παιδὶ τὸν εἶχε ἔμφυτο ἔρωτα συντρεφόμενο καὶ συναυξανόμενο μαζί του. «Ὡς ἀφίκοντο πρέσβεις παρὰ τοῦ Περσῶν βασιλέως πρὸς Φίλιππον, ὁ δ’ οὐκ ἔνδημος ἦν»∙ ὅταν ἔφθασαν πρεσβευτὲς τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν πρὸς τὸν Φίλιππο, καὶ αὐτὸς δὲν ἦταν στὴν πρωτεύουσα. «Φιλοφρονούμενος καὶ ξενίζων αὐτοὺς Ἀλέξανδρος οὐδὲν ἠρώτα παιδικόν»∙ περιποιούμενος καὶ φιλοξενῶν αὐτοὺς δὲν ρωτοῦσε τίποτε τὸ παιδικὸ ὁ Ἀλέξανδρος. Εἶχε στραμμένο ἀπὸ μικρὸς τὸ βλέμμα του πρὸς τὴν κατάκτηση τῆς Ἀσίας.