Ὡς ἀναγνώριση τῆς πολιτικῆς του συντριβῆς, στὸ ἐσωτερικὸ καὶ στὴν Εὐρώπη, θεωρεῖται ἡ αἰφνίδια προσφυγὴ τοῦ πρωθυπουργοῦ στὴ συζήτηση στὴν Βουλὴ γιὰ τὸ θέμα τῶν διαπραγματεύσεων μὲ τοὺς ἑταίρους∙ ὁ Ζὰν Κλὼντ Γιοῦνκερ τὸν ἔθεσε πρὸ τῶν εὐθυνῶν του, τερματίζοντας τὴν τετράμηνη κωλυσιεργεία καὶ ἡ Ἀγκέλα Μέρκελ σήκωσε τὸ βάρος ἀπέναντι στὸ ΔΝΤ. Στὸ ἐσωτερικὸ ὅμως ἡ ἔκρηξη τῶν βουλευτῶν του γενικεύεται, τὸ δημοσιονομικὸ ἔλλειμμα ἐκτοξεύεται στὰ ὕψη καὶ ἡ οἰκονομία κατρακυλάει στὰ Τάρταρα∙ τὰ περιθώρια ἐλιγμῶν ἔχουν ἐκμηδενισθεῖ, καθὼς οἱ πιέσεις τῶν ψηφοφόρων στους βουλευτές, ὄχι μόνο γιὰ τὰ προεκλογικὰ ψέμματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἐξαθλίωση τῶν οἰκογενειῶν τους, κορυφώνονται∙ αὐτὸ τὸ ζοῦν, ὅσοι εἶχαν τὴν ἀτυχία νὰ ἀρρωστήσουν δικοί τους ἄνθρωποι. Ἡ εὐρωπαϊκοῦ προσανατολισμοῦ ἀντιπολίτευση φέρεται ἀποφασισμένη νὰ βοηθήσει, ἀλλὰ εἶναι ἀβέβαιο τὸ ἂν μπορεῖ ὁ Ναπολεοντίσκος, ὅπως κατέληξε, νὰ ἀλλάξει τοὺς συντρόφους του.