Τὸ σημερινὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο ἀποβαίνει ἕνα ἀπ’ τὰ πιὸ σημαντικὰ στὴν δεκαπενταετῆ ζωὴ τῆς Εὐρωζώνης∙ τὸ ἑλληνικὸ θέμα ἀποτελεῖ ἀφορμή, ὅσο καὶ ἂν βαρύνει ἀποφασιστικὰ ἡ ἱστορικὴ καὶ πολιτιστικὴ διάσταση τῆς Ἑλλάδος στὸ εὐρωπαϊκὸ γίγνεσθαι. Ἡ διάσωση τῆς οἰκονομίας θεωρεῖται δεδομένη καὶ γιὰ λόγους αὐτοσυντηρήσεως τῆς ἑνιαίας ἀγορᾶς, διότι θὰ ἦταν μεγάλο πλῆγμα γιὰ τὴν διεθνῆ της ὑπόσταση ἡ ἐγκατάλειψη ἑνὸς ἑταίρου∙ τὰ δύο μαζί, ἱστορία καὶ αὐτοσυντήρηση, συμπληρώνουν τὴν ἀνάγκη ἀνακάμψεως τῆς χώρας, διότι διαφορετικὰ τὸ πρόβλημα διαιωνίζεται. Στὸ σημεῖο αὐτὸ καταλογίζονται οἱ μεγάλες εὐθύνες στὸν Ναπολεοντίσκο, διότι ἐξαπάτησε τὸν λαὸ καὶ ὑπέκλεψε τὴν ψῆφο του, δὲν ἀναγνώρισε τὴν ἀνάπτυξη τῆς χώρας πέρυσι καὶ καθυστέρησε ἐπὶ πεντάμηνο νὰ ἀντιδράσει. Δὲν τοῦ ἔχουν καθόλου ἐμπιστοσύνη πλέον.