Τὸν ρόλο τῆς Τύχης στοὺς μεγάλους Ἀθηναίους στρατηγοὺς ἐξετάζει ὁ Πλούταρχος, ἀλλὰ ἀναγνωρίζει ὅτι σημαντικὴ ἦταν καὶ ἡ παίδευσις τῶν ἀνδρῶν στὴν ἀθηναϊκὴ κοινωνία∙ ἦταν ἡ πολιτικὴ ἀντίληψη ποὺ ἐπικρατοῦσε τὴν ἐποχὴ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἀμέσου δημοκρατίας. «Τὸ δ’ ὅλον, εἰ μὲν καὶ Σόλων διὰ Τύχην ἐπολιτεύσατο»∙ συνολικὰ λοιπόν, ἐὰν μὲν ὁ Σόλων χάρις στὴν Τύχη πολιτεύθηκε. «Καὶ Μιλτιάδης διὰ Τύχην ἐστρατήγησε καὶ Ἀριστείδης ἀπὸ Τύχης ἦν δίκαιος, οὐδὲν ἄρα τῆς Ἀρετῆς ἔργον ἐστίν»∙ καὶ ὁ Μιλτιάδης ἀπ’ τὴν Τύχη ἔγινε στρατηγὸς καὶ ὁ Ἀριστείδης ἀπ’ τὴν Τύχη ἦταν δίκαιος, τότε κανένα δὲν εἶναι ἔργο τῆς Ἀρετῆς. «Ἀλλ’ ὄνομα τοῦτο καὶ λόγος ἔχων δόξαν ἄλλως διέξεισι τοῦ βίου, πλαττόμενος ὑπὸ τῶν σοφιστῶν καὶ τῶν νομοθετῶν»∙ ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ὀνομασία καὶ δοξασία τῆς ζωῆς ποὺ ἔκαναν, ὁ καθένας τους νὰ πλάθεται ἀπ’ τοὺς σοφιστὲς καὶ τοὺς νομοθέτες.