Στὶς συνθῆκες τῆς Κατοχῆς ἐπιστρέφει ἡ χώρα, ὄχι τῆς ἡμέρας τῆς εἰσβολῆς, ἀλλὰ τὸν χειμῶνα 1941-42, ὅταν ἔπεσε ἡ πεῖνα καὶ οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν στοὺς δρόμους στὴν Ἀθήνα καὶ στὶς μεγάλες πόλεις∙ στὴν ἐπαρχία τὰ πράγματα ἦταν διαφορετικά, διότι ἡ χώρα καὶ ὁ κόσμος της κάλυπτε μεγάλο μέρος τῶν ἀναγκῶν του μὲ τὴν αὐτοκατανάλωση. Στὰ χωριά, τὰ περισσότερα τρόφιμα τὰ παρήγαγε ἡ οἰκογένεια, μὲ τοὺς μπαχτσέδες, τὶς γίδες, τὶς κότες, τὰ χοιρινά, τὰ λίγα χωραφάκια, ἐνῶ καὶ στὴν πρωτεύουσα στὶς αὐλὲς εἶχαν κοτέτσια καὶ ὅλο καὶ ἔβαζαν κάποιο ζαρζαβατικό∙ τώρα ἡ ἀγροτική μας παραγωγὴ δὲν καλύπτει τὶς ἐπισιτιστικές μας ἀνάγκες, τὰ περισότερα προϊόντα τὰ εἰσάγουμε, ἀλλιῶς πεθαίνουμε.