Στὸν ἑλληνορωμαϊκὸ πόλεμο ὁ Τίτος Φλαμινίνος νίκησε τὸν Φίλιππο Ε’ τῆς Μακεδονίας εἰς τὰς θεσσαλικὰς Κυνὸς Κεφαλὰς καὶ κήρυξε ἐλευθέρας ὅλας τὰς ἑλληνικὰς πόλεις∙ οἱ Αἰτωλοὶ ἦταν σύμμαχοι τῶν Ρωμαίων καὶ ὅταν ἔγινε τὸ συνέδριο στὴν Κόρινθο συμβούλευαν τὸν Τίτο, «κελεύοντες τὰς πέδας τῆς Ἑλλάδος λύειν, (οὕτω γὰρ ὁ Φίλιππος εἰώθει τὰς προειρημένας πόλεις ὀνομάζειν)»∙ ζητοῦντες νὰ λύσουν τὰ δεσμὰ τῆς Ἑλλάδος (διότι ἔτσι ὁ Φίλιππος συνήθιζε νὰ ὀνομάζει τὶς ἀναφερόμενες πόλεις). «Τοὺς δ’ Ἕλληνας ἐρωτῶντες, εἰ κλοιὸν ἔχοντες βαρύτερον μέν»∙ τοὺς δὲ Ἕλληνες ρωτοῦσαν, ἐὰν τὸ περιτραχήλιό τους βαρύτερο μέν. «Λειότερον δὲ τοῦ πάλαι τὸν νῦν χαίρουσι καὶ θαυμάζουσι τὸν Τίτον ὡς εὐεργέτην»∙ ἁπαλώτερο δὲ τοῦ προηγουμένου χαίρονται τώρα καὶ θαυμάζουν τὸν Τίτο ὡς εὐργέτη. «Ὅτι τοῦ ποδὸς λύσας τὴν Ἑλλάδα τοῦ τραχήλου δέδεκεν»∙ ὅτι ἀφοῦ ἔλυσε τὰ πόδια τῆς Ἑλλάδος τῆς ἔδεσε τὸν τράχηλο.