Ἡ ἄμεση παρέμβαση τῶν Ἀμερικανῶν, διότι μόνο αὐτοὶ ἦταν σὲ θέση ἐλέγξαι τοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους, εἶναι ὁ λόγος τῆς ὑποχωρήσεως τοῦ Ναπολεοντίσκου γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς συμφωνίας, γνωστὰ αὐτά. Ἀλλὰ ἦταν ἔντονες καὶ οἱ ἀνηυσυχίες τοῦ ΝΑΤΟ, γιὰ τὴν ἀποδυνάμωση τῆς συμμαχίας σὲ περίπτωση ἐξόδου τῆς Ἑλλάδος ἀπ’ τὴν Εὐρωζώνη καὶ τὴν κοινωνικὴ διάλυσή της, μὲ ἄμεσες ἐπιπτώσεις στὴν εὐαίσθητη περιοχὴ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου∙ οἱ Τζιχαντιστὲς ἐλέγχουν τὴν Λιβύη καὶ μεγάλο μέρος τοῦ Ἰρὰκ καὶ τῆς Συρίας, ἐνῶ ὁ ἕκτος στόλος ὑπάρχει μόνο στὰ χαρτιὰ καὶ ἡ Οὐκρανία, παρὰ τὴν ἐκτόνωσή της ὡς ἑστίας ἐντάσεως, παραμένει σημαντικὸ πρόβλημα. Στὸ ΝΑΤΟ ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ μαχητικὴ ἰσχύς τῆς συμμαχίας πρέπει νὰ παραμείνει ἀκμαία καὶ σὲ αὐτὸ ὑπολογίζουν ἀρκετὰ στὴν συμβολή μας∙ ἡ ἀτλαντικὴ διαπλοκὴ ἀποφεύγει τὴν παρουσίαση τοῦ θέματος, ἀλλὰ τὸ ΝΑΤΟ ἀποτελεῖ τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ἀμερικανικῆς ἡγεμονίας.