Ἡ δυσκολώτερη δοκιμασία τῆς Εὐρωζώνης ἦταν ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἑλληνικοῦ προβλήματος∙ ἀνεξαρτήτως τῆς ἀφορμῆς -ποὺ εἶναι τὸ καταχθόνιο σχέδιο τοῦ Ναπολεοντίσκου γιὰ χρεωκοπία τῆς Ἑλλάδος μὲ ἔξοδο ἀπ’ τὸ εὐρὼ καὶ διάλυσή του, καὶ τὸ ὁποῖο ἀπετράπη χάρις στὴν παρέμβαση τοῦ Ἀμερικανοῦ προέδρου-, ἡ αἰτία εἶναι ἡ μετάβασή της σὲ πολιτικὴ ἕνωση. Οἱ δεκαεννέα πίστευαν ὅτι τὸ ἑνιαῖο νόμισμα ἦταν μία ἀπλὴ ἄλλη φάση τῆς οἰκονομικῆς ἑνώσεως∙ ἀλλὰ τὸ νόμισμα ἀπαιτεῖ καὶ προϋποθέτει τὴν ἑνιαία πολιτικὴ συνοχή, ὅπως τὸ γνωρίζουν οἱ ἀναγνῶστες «Τοῦ Ἐμμέλους», καὶ αὐτὸ ἔγινε τὴν Κυριακή. Ἡ διεθνὴς συγκυρία ἦταν εὐνοϊκή, διότι ἡ Οὐάσιγκτον χρειάζεται ἑνωμένη καὶ ἰσχυρὴ τὴν Εὐρώπη γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἰσλαμικῆς ἀπειλῆς, κάτι ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἕνα ἑξάμηνο πρίν∙ εἶναι ἄλλωστε ἡ μόνη δύναμις ποὺ μπορεῖ νὰ ἐλέγξει τοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους, στενοὺς συνεργάτες τῶν Τζιχαντιστῶν. Ἡ παρέμβασή της ἦταν ἀποτελεσματική.