Οἱ δύο τελευταῖες ἑβδομάδες κρίνουν πάντοτε τὶς ἐκλογές, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ ἀκόμη περισσότερο∙ ὁ περίπατος νίκης τοῦ Ναπολεοντίσκου ξεφούσκωσε, μόλις προκηρύχθηκαν οἱ ἐκλογές, ἐνῶ βρίσκεται στὴν ἴδια θέση μὲ τὸν Εὐάγγελο Μεϊμαράκη καὶ μὲ καθοδικὴ πορεία. Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ ἀλλάξει πολιτικὰ ἐπιχειρήματα καὶ προσωπικὴ εἰκόνα, δηλαδὴ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν πραγματικότητα καὶ ἐπικαλεῖται τὴν ἀντιμνημονιακή του φρασεολογία∙ ἐλπίζει ἔτσι ὅτι θὰ συγκρατήσει κάποιους στὸ κόμμα του, μέσα ἀπ’ τὸ κύμα τῆς γενικῆς φυγῆς. Σὲ ἕνα πέφτει ἔξω, ὅτι ἐπιχειρεῖ τὴν ἀναπαλαίωση, ἐνῶ δὲν διαθέτει οὔτε τὰ πολιτικὰ προσόντα οὔτε τὶς δυνατότητες ἀλλαγῆς στρατηγικῆς, ὅταν γιὰ τὰ ψηφοδέλτια ἐπιστρατεύει τὴν τετάρτη νεότητα γιὰ βοήθεια∙ ἡ συνεισφορὰ τῆς ἀτλαντικῆς διαπλοκῆς δὲν πείθει, ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ διαρροὴ τῶν παλαιοπασόκων λαμβάνει μορφὴ χιονοστιβάδος καὶ οἱ συγκρούσεις στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γενικεύονται καὶ δὲν ἀμβλύνονται μὲ τὴν παρέμβασή του.