Τὸ μεταναστευτικὸ καὶ τὸ οἰκονομικὸ δεσπόζουν πλέον στὴν προεκλογικὴ διαμάχη, ἀλλὰ μὲ ἐντελῶς διαφορετικὴ λογική∙ ὁ Ναπολεοντίσκος θυμᾶται τὸν ἀντιμνημονιακὸ ἑαυτό του καὶ ἀγνοεῖ τὴν πραγματικότητα καὶ αὐτὸ γιατὶ γνωρίζει, ὅτι ἂν δὲν ἀνακόψει τὴν διαρροὴ πρὸς τὰ ἀριστερά, τότε σπᾶνε καὶ τὰ φράγματα πρὸς τὰ δεξιά∙ ἀλλιῶς, ἐγκαταλείπει σταδιακὰ τὴν προάσπιση τοῦ τρίτου μνημονίου καὶ ἐλπίζει, ὡς τελευταία του ἐλπίδα, στὸν ἀποπροσανατολισμὸ τοῦ κόσμου. Ὁ Εὐάγγελος Μεϊμαράκης ἑστιάζει τὴν κριτική του στὸ παρόν, στὸ τρίτο μνημόνιο, τρισχειρότερο ἀπ’ τὰ προηγούμενα, καὶ στὴν σύγκριση μὲ ὅσα ἔλεγε τὸν Ἰανουάριο∙ ἡ διαφορὰ στὴν ἀπήχηση εἶναι αἰσθητὴ καὶ δείχνει σὰν νὰ ἔχουν ἐγκαταλείψει τὴν Κουμουνδούρου οἱ νέες ἰδέες. Ἄλλωστε ὁ ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πλέον κάτω ἀπ’ τὰ καταιγιστικὰ πυρὰ ὅλων τῶν κομμάτων, μὲ ἐξαίρεση τὸν συνέταιρό του καὶ τὴν ἀκροδεξιά∙ δὲν διαθέτει συμμαχίες οὔτε καὶ δυνατότητες διαλόγου σχεδὸν μὲ κανέναν ἄλλον.