Ἡ ἀποδοχὴ τῶν προσφύγων στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ἡ διασφάλιση τῆς ζωῆς τους θεωρεῖται τὸ σταθερώτερο βῆμα της γιὰ τὴν πολιτικὴ ἑνοποίησή της∙ ἡ ἀρχὴ ἔγινε ἀπ’ τὴν Γερμανία μὲ τὴν θερμὴ ὑποδοχὴ τῶν πρώτων προσφύγων στοὺς σιδηροδρομικούς της σταθμοὺς καὶ τὴν προώθησή τους στὴ συνέχεια στὰ διάφορα κρατίδια. Ἡ Ἀγκέλα Μέρκελ ἀναδεικνύεται ὁ μεγάλος Εὐρωπαῖος ἡγέτης, μὲ τὴν στροφὴ τῆς γηραιᾶς ἠπείρου στὶς φιλελεύθερες δημοκρατικὲς ἀξίες της καὶ στὴν συμπαράστασή της πρὸς τοὺς κατατρεγμένους, πέραν τῆς χειραφετήσεως τῶν Γερμανῶν ἀπ’ τὸ πολεμικό τους ἄγος∙ ὁ Φρανσουὰ Ὁλλὰντ συμφώνησε ἀμέσως καὶ ὑπέγραψε τὴν κοινὴ ἐπιστολή τους πρὸς τοὺς ἄλλους Εὐρωπαίους ἡγέτες. Ἀναγκαστικὰ καὶ ὁ Ντέηβιντ Κάμερον ἑκὼν ἄκων συμφώνησε, ὅπως καὶ οἱ ἡγέτες τῶν μικρῶν χωρῶν, παρὰ τὶς πολλὲς ἐπιφυλάξεις τους∙ ἡ Εὐρώπη ἀλλάζει πρόσωπο, ὅταν μάλιστα συγκριθεῖ μὲ τὴν πεισμώδη ἄρνηση τῆς Ἀμερικῆς στὴν ἀποδοχὴ προσφύγων.