Κόρμπιν, ἀρχηγὸς Ἐργατικῶν

Ἡ ἐκλογὴ τοῦ Τζέρεμι Κόρμπιν στὴν ἀρχηγία τοῦ Ἐργατικοῦ κόμματος τῆς Βρεταννίας ἔχει συζητηθεῖ πολύ∙ ὁ ἑξηντάρης πολιτικὸς εἶναι γνωστὸς γιὰ τὶς ἀκραῖες μαρξιστικὲς ἀπόψεις του, γιὰ κρατικοποιήσεις καὶ ἐπιστροφὴ στὸ κράτος προνοίας τῆς πρώτης μεταπολεμικῆς περιόδου. Τὴν ἑπομένη, ὅμως, τῆς ἐκλογῆς ἁπάλυνε ἀρκετὰ τοὺς τόνους, διότι παραιτήθηκαν ὅλα τὰ ἡγετικὰ στελέχη καὶ βρέθηκε ἀπομονωμένος στὴν κορυφή∙ ἔτσι δὲν ἔκανε δεκτὲς τὶς παραιτήσεις, ἀλλὰ καὶ ἐτάχθη ὑπὲρ τῆς παραμονῆς τῆς χώρας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, μὲ σκοπὸ τὴν σκληρὴ ἀντιπαράθεση μὲ τοὺς Συντηρητικοὺς οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ἀμήχανοι στὸ θέμα. Ἀλλὰ οὔτε καὶ στὴν εὐρωπαϊκὴ ἀριστερὰ δὲν ἔγινε δεκτὴ μὲ ἱκανοποίηση ἡ ἐκλογή του∙ πολλοὶ θεωροῦν ἀνεδαφικὲς τὶς θέσεις του στὴν ἐποχή μας, ἐνῶ PODEMOS καὶ ΣΥΡΙΖΑ κράτησαν ἀποστάσεις.