Οἱ ὑπόγειες πολιτικὲς διαδρομὲς κρίνονται τὶς ἑπόμενες μέρες στὴν Βουλή, στὶς ψηφοφορίες γιὰ τὶς μεταρρυθμίσεις καὶ τὰ φορολογικὰ μέτρα∙ οἱ σχέσεις τοῦ Μαξίμου μὲ τὴν ἀκροδεξιὰ δὲν εἶναι ἐπιφανειακή, ὅπως ἀφήνουν νὰ φανεῖ, ἀλλὰ ἔχει βαθύτερες ρίζες καὶ προεκτάσεις στὸ λουλουδοπόλεμο, ὅπως ἐπὶ πρώτου σοσιαλισμοῦ στὰ ρεμπετάδικα. Τὸ πρόβλημα μεταφέρεται στὴν κοινοβουλευτικὴ πλειοψηφία, ὅταν οἱ 53 ἐμφανίζονται διατεθειμένοι νὰ καταψηφίσουν τὴν φοροκαταιγίδα καὶ τὶς μεταρρυθμίσεις, ὅπως ἔκανε πρὸ τριμήνου ἡ ἀριστερὴ πλατφόρμα∙ τὸ ἐρώτημα εἶναι ἕνα, εἶναι ἐπαρκὴς ἡ στήριξη τοῦ Λεβέντη σὲ ἀντιστάθμισμα, καὶ αὐτὸ κοινοβουλευτικά, διότι δὲν εἶναι δεδομένο ὅτι ἡ ἀντιπολίτευση θὰ ψηφίσει τὸν πρόεδρο τῆς Βουλῆς. Πολιτικὰ εἶναι σοβαρώτερο, διότι ὁ Ναπολεοντίσκος θὰ βρεθεῖ βαρειὰ πληγωμένος, χωρὶς τὶς δυνατότητες τῶν προηγουμένων παιχνιδιῶν του∙ ἡ ἐλπίδα ἐναποτίθεται στὴν ἀμερικανικὴ στήριξη, ἀλλὰ αὐτὴ δὲν φαίνεται ἐπαρκὴς ὡς ἀντιστάθμισμα τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐνοχλήσεως γιὰ τὴν ρατσιτικὴ ἀπόκλιση.