Στὴν πόλωση ἐπιστρέφει ὁ Ναπολεοντίσκος, μὲ κακὴ σκηνοθεσία ἀδιεξόδου, γιὰ τὴν συγκάλυψη τῶν ἐνδοκομματικῶν του προβλημάτων∙ ἡ δευτερολογία ἔγινε μὲ μισὴ ὥρα καθυστέρηση, μὲ τὴν μονοπώληση ὁμιλιῶν ὑπουργῶν καὶ μὲ προμελετημένη ἐπίθεση κατὰ τῆς Νέας Δημοκρατίας. Τὰ ψεύδη ἀποκορυφώθηκαν, λέγοντας ὅτι πέρυσι ἦταν 180% τὸ δημόσιο χρέος, ὅταν μετὰ τὸ τρίτο μνημόνιο ἔφθασε στὸ ὕψος αὐτό, ἀγνοώντας ἔτσι καὶ τὸν προϋπολογισμό του, ἐνῶ ἰσχυρίσθηκε ὅτι τὸ τρίτο μνημόνιο φέρει μείωση τοῦ χρέους∙ ἡ προπαγάνδα εἶχε «ἀπόδοση», διότι δὲν εἶχε ἀντίλογο κατὰ τὸν Κανονισμὸ τῆς Βουλῆς, ἀφοῦ δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ ἀπαντήσει ὁ Εὐάγγελος Μεϊμαράκης. Ἡ ἐπίκληση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ του προσανατολισμοῦ ἑδράζεται ἀποκλειστικὰ στὴν παραποίηση τῶν δηλώσεων τοῦ Φρανσουὰ Ὁλλὰντ στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο, διότι δὲν μίλησε ὁ Γάλλος πρόεδρος, παρὰ μόνο γιὰ ρύθμιση τοῦ χρέους∙ τὸ ἄγχος δὲν τοῦ ἔδινε ἄνεση ὁμιλίας, ἐνῶ καὶ τὰ χειροκροτήματα ἦταν ἐλάχιστα καὶ σποραδικά.