Ἡ διεθνὴς παρουσία τῆς Εὐρωζώνης κρίνεται, μετὰ τὴν παρέμβαση τῆς Ρωσίας στὴν Συρία καὶ τὴν ἐκτόνωση τῆς οὐκρανικῆς κρίσεως∙ ἡ Εὐρώπη εἶχε στηρίξει τὴν ἀμερικανικὴ πολιτικὴ στὴν Μέση Ἀνατολή, κυρίως ἡ Βρεταννία καὶ ἡ Γαλλία, ἐνῶ εἶχε ταυτισθεῖ σχεδὸν ἀπολύτως στὴν Οὐκρανία. Τώρα, ὅλοι ἀναγνωρίζουν, ὅτι ὁδήγησε σὲ ἀδιέξοδο ἡ πολιτικὴ ἐκείνη, μὲ τὸ προσφυγικὸ διαδραματίζειν σημαντικὸ ρόλο, καὶ ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀλλαγὴ τῆς στάσεως ἀπέναντι στὴν Μόσχα∙ στὴν Συρία, Γερμανία, Ἰταλία, βλέπουν ὅτι οἱ ρωσικοὶ ἀεροπορικοὶ βομβαρδισμοὶ εἶναι ἀποτελεσματικοὶ καὶ ἀνοίγουν δρόμο γιὰ διέξοδο, ἔστω καὶ μὲ προσωρινὴ παραμονὴ τοῦ Μπασὲρ Ἀσσὰντ στὴν ἐξουσία, ἐνῶ οἱ ἀμερικανικοὶ ἐπὶ διετία καὶ ἡ ἐκπαίδευση καὶ χρηματοδότηση ἰσλαμικῶν ὁμάδων ὁδήγησαν στὴν ἐνίσχυστη τοῦ χαλιφάτου. Στὴν Οὐκρανία ἡ ἀποτυχία τοῦ Πέτρου Περουσένκο εἶναι ἀποδεκτή, μὲ τὴν ἀνεξέλεγκτη δράση τῶν ἀκροδεξιῶν, ὁπότε πιέζουν γιὰ συμβιβασμὸ μὲ τοὺς Ρωσόφωνους τοῦ Ντονμπάς.