Τὴν ἄκρα αὐστηρότητα τῆς Ἐπιτροπῆς μετέφερε καὶ ὁ Πιὲρ Μοσχοβισὶ στὸν Ναπολεοντίσκο, ἐπιμένοντας, πρῶτα τὰ συμφωνηθέντα καὶ μετὰ ἡ συζήτηση γιὰ τὴν διαχείριση, ὅπως ὑπογράμμισε, τοῦ χρέους∙ ἐπανῆλθε ἔτσι στὴν συμφωνία τοῦ Νοεμβρίου 2012 ἐπὶ Ἀντώνη Σαμαρᾶ, ἐνῶ ἡ κυβέρνηση εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ περάσει ἐντὸς τῆς ἑβδομάδος τὸ νομοσχέδιο μὲ τὰ προαπαιτούμενα. Οἱ ἀντιδράσεις στὸ ἐσωτερικό της κλιμακώνονται καὶ οἱ διαμαρτυρίες γιὰ τὴν φοροκαταιγίδα ἀποκορυφώνονται∙ κανεὶς δὲν εἶναι σίγουρος στὸ Μέγαρο Μαξίμου, ὅτι θὰ περάσει ἀνώδυνα στὴν ψηφοφορία τῆς Βουλῆς, διότι πολλὰ συζητοῦνται στοὺς διαδρόμους της. Γνωρίζουν ἄριστα, ὅτι οἱ ἐρωτήσεις κυβερνητικῶν βουλευτῶν σὲ ὑπουργοὺς εἶναι στὴν πράξη πάρθια βέλη -ἔστω καὶ ἂν ἀγνοοῦν τὸ τί σημαίνει ἡ φράση αὐτή, ἀλλὰ ἂς διαβάσουν καὶ λίγο ἱστορία, κι ἔτσι κι ἀλλιῶς κανένας τους δὲν κάνει σοβαρὴ δουλειὰ ἐκεῖ μέσα- καὶ θὰ φανεῖ πιστεύουν πολὺ σύντομα ὁ στόχος τους.