Ἡ ἐκλογικὴ νίκη τοῦ Τούρκου προέδρου δὲν προσφέρει ἀτμόσφαιρα αἰσιοδοξίας στὴν κυβέρνησή του∙ ναὶ μὲν ἔχει αὐτοδυναμία, ἀλλὰ εἶναι μακρυὰ ἀπ’ τὴν πλειοψηφία τῶν δύο τρίτων τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως, γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος καὶ τὴν ἐπιβολὴ προεδρικῆς δημοκρατίας, ἐνῶ πληθαίνουν οἱ καταγγελίες γιὰ ἄσκηση ψυχολογικῆς τουλάχιστον βίας στὴν κάλπη. Διεθνῶς οἱ Εὐρωπαῖοι διατύπωσαν ἐπιφυλάξεις γιὰ τὸν τρόπο τῆς ψηφοφορίας, ἐνῶ οἱ Ρῶσοι ἐλέγχουν πλέον τὴν κατάσταση στὴν Συρία καὶ στηρίζουν τὴν παραμονὴ τοῦ προέδρου της στὴν ἐξουσία∙ οἱ Ἀμερικανοὶ διαπιστώνουν, ὅτι δὲν δύνανται μόνοι τους ἀλλάξαι τὴν πορεία τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸν Ταχὶπ Ἐρντογὰν γιὰ τὴν τήρηση τοῦ λόγου του. Στὸ ἐσωτερικό, ἡ ὕφεση ἀπειλεῖ τὴν οἰκονομία καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀναταραχὴ δὲν ἀπομακρύνεται.