Ἡ τέχνη τοῦ λόγου εἶναι ἡ δυσκολώτερη καὶ προϋποθέτει τὴν ἱκανότητα τῆς ἁρμονίας, ὥστε νὰ ἀποτυπωθεῖ βαθύτερα στὸν ἀκροατή∙ ἄλλωστε ὁ προφορικὸς πολιτισμὸς πολλὲς χιλιάδες χρόνια μεταφερόταν ὡς ποιητικὸς λόγος, καθὼς μουσικὴ ἁρμονία καὶ στίχοι ἦταν ἄρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ἀπὸ στόμα σὲ στόμα στὶς ἑπόμενες γενιές. Πλησίαζαν τὰ Διονύσια καὶ κάποιος ρώτησε τὸν κωμικὸ ποιητὴ Μένανδρο, γιατὶ δὲν εἶχε ἑτοιμάσει τὴν κωμῳδία. «Τὸν δὲ ἀποκρίνασθαι ‘’νὴ τοὺς θεοὺς ἔγωγε πεποίηκα τὴν κωμῳδίαν’’»∙ καὶ ἀποκρίθηκε, ‘’ὄχι μὰ τοὺς θεοὺς ἔχω ἤδη φτιάξει τὴν κωμῳδία’’. «’’’ ᾨκονόμηται γὰρ ἡ διάθεσις’’»∙ ἀπομένει μόνο ἡ διάθεση, ἡ μουσικὴ ἁρμονία’’. «’’Δεῖ δὲ αὐτῇ τὰ στιχίδια ἐπᾷσαι’’»∙ ‘’διότι πρέπει μὲ αὐτὴ νὰ συνδυασθοῦν ἁρμονικὰ οἱ στίχοι. «Ὅτι καὶ αὐτοὶ τὰ πράγματα τῶν λόγων ἀναγκαιότερα καὶ κυριώτερα νομίζουσιν»∙ διότι καὶ αὐτοὶ τὴν μουσικὴ ἁρμονία θεωροῦν ἀναγκαιότερη καὶ κυριώτερη ἀπ’ τὰ λόγια.