Τὸ ἀσφαλιστικὸ ἀποβαίνει ἐκρηκτικὸ πρόβλημα γιὰ τὸν Ναπολεοντίσκο, ἀλλὰ μᾶλλον χειρότερο εἶναι τὸ τρομοκρατικό, καθὼς οἱ Εὐρωπαῖοι ἄρχισαν τὸ ξεσκόνισμα τῶν σχέσεων τοῦ παρακράτους του μὲ τοὺς Ἰσλαμιστές∙ οἱ ἔμπειροι πολιτικοὶ γνωρίζουν ὅτι, ἡ ἀντιπολίτευση δὲν πρόκειται νὰ δεχθεῖ συνεννόηση μὲ τὴν κυβέρνηση, ὅταν ὁ πρωθυπουργὸς προεκλογικὰ εἶχε ἀρνηθεῖ κάθε συζήτηση καὶ κέρδισε τὴν ὁριακὴ πλειοψηφία μὲ τὴν ὑπόσχεση, ὅτι ἔχει ἐξασφαλίσει τὴν διατήρηση τῶν σημερινῶν συνθηκῶν ἀλλὰ καὶ βελτιώσεων. Αἰφνιδίως θυμᾶται τὸν διάλογο, ὡς ἀντίβαρο στὶς ἐσωκομματικές του πιέσεις καὶ ὄχι ἐπὶ τῆς οὐσίας τῶν προβλημάτων. Ἀλλὰ οἱ διεθνεῖς συνθῆκες ἔχουν ἀλλάξει δραματικὰ τὸ δίμηνο καὶ τὸ ἑλληνικὸ δὲν εἶναι πρῶτο θέμα στὴν Εὐρώπη. Στὰ τρομοκρατικά, ἡ ἑνοποίηση τῶν εὐρωπαϊκῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν προωθεῖται ἐπειγόντως, ἐνῶ ἐπιβεβαιώνεται ὅτι οἱ διακινητὲς τῶν προσφύγων εἶναι Τζιχαντιστὲς καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς θεωροῦν εὔκολη τὴν διάβασή τους μέσῳ Ἑλλάδος πρὸς τὴν Εὐρώπη.