Ἡ ὁμολογία ἀπ’ τὸν Ναπολεοντίσκο, τῆς πλήρους ἀποτυχίας τῆς πολιτικῆς του, ἐνισχύει τὶς πληροφορίες γιὰ μεταβατικὴ κυβέρνηση∙ ἄλλωστε ὁ Βασίλης Λεβέντης, μετὰ ἀπὸ συζήτηση μὲ κορυφαῖο Εὐρωπαῖο πολιτικό, τοῦ ζήτησε νὰ παραιτηθεῖ, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ κυβερνήσει καὶ νὰ ἀνοίξει ὁ δρόμος γιὰ πολιτικὲς ἐξελίξεις. Ἡ κυβέρνηση μετέφερε γιὰ τὸν Ἰανουάριο τὰ δύσκολα θέματα, ἀσφαλιστικό, ἐργασιακά, μεταρρυθμίσεις, ἀλλὰ τὰ δημοσιονομικὰ ἐλλείμματα διογκώνονται∙ οἱ λύσεις ὅμως δὲν διαφαίνονται στὸν ὁρίζοντα, ἐνῶ οἱ παροχὲς στοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους καὶ τοὺς ἡμετέρους ἐνισχύουν τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἄλλων τάξεων καὶ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀδυναμία τοῦ πρωθυπουργοῦ νὰ ἐκέγξει τὴν κατάσταση. Ἄλλωστε ἡ κοινωνικὴ ἔκρηξη εἶναι δεδομένη καὶ ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἐμπιστοσύνης στὴν οἰκονομία θεωρεῖται ἀδύνατη ἀπ’ τὴν κυβέρνηση∙ τὸ τέλος δὲν ἀμφισβητεῖται, ἀλλὰ μόνο ὁ χρόνος εἶναι ὑπὸ συζήτηση. Ὅταν ὅμως στὴν Ἑλλάδα ἐπικρατήσει ἡ αἴσθηση τοῦ τέλους, αὐτὸ πάντοτε ἔρχεται πιὸ γρήγορα.