Ἡ ἰδιαιτέρα φροντὶς καὶ προσοχὴ τῶν Ἀθηναίων γιὰ τοὺς δραματικοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ ἔργα καλλωπισμοῦ τῆς πόλεως ἦταν γνωστὴ τὸν πέμπτο αἰῶνα∙ ἀκόμη καὶ στὰ τελευταῖα ἔτη τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὅταν εἶχαν ἐξαντληθεῖ τὰ οἰκονομικά τους, διέθεταν τὰ ἀναγκαῖα ποσὰ γιὰ τοὺς ἀγῶνες. «Τοῖς δὲ νικήσασιν ὁ τρίπους ὑπῆρχεν, οὐκ ἀνάθημα τῆς νίκης, ὡς Δημήτριός φησιν»∙ πρὸς τοὺς νικήσαντες δὲ στοὺς δραματικοὺς ἀγῶνες ἐπιτρεπόταν ἡ ἀφιέρωση τοῦ τρίποδος, ὄχι κάποιο ἀνάθημα γιὰ τὴν νίκη, ὅπως λέει ὁ Δημήτριος. «Ἀλλ’ ἐπίσπεισμα τῶν ἐκκεχυμένων βίων καὶ τῶν ἐκλελοιπότων κενοτάφιον οἴκων»∙ ἀλλὰ προσφορὰ οἴνου γιὰ τοὺς ἀγῶνες καὶ γιὰ τοὺς νεκροὺς στὴν μάχη ἔκτιζαν κενοτάφιο. «Τοιαῦτα γὰρ τὰ ποιητικῆς καὶ λαμπρότερον οὐδὲν ἐξ αὐτῶν»∙ αὐτὰ ἦταν τὰ ἀφιερώματα γιὰ τοὺς τραγῳδοὺς καὶ δὲν ἦταν κανένα λαμπρότερο ἀπὸ αὐτά. Πάντως στὴν ἱστορία ἔμειναν οἱ Ἀθηναῖοι γιὰ τὴν προσφορά τους στὸν πολιτισμό.