Οἱ Ἀθηναῖοι καὶ ἄλλοι Ἕλληνες ταύτιζαν τὶς μάχες καὶ τὶς νίκες τους μὲ τὴν διδασκαλία τῶν δραμάτων καὶ τοὺς στρατηγοὺς μὲ τοὺς κορυφαίους τοῦ χοροῦ. «Ἀρήιος ὁ κῶμος οὗτος ἐκ γῆς ἅμα φάλαγξι καὶ στόλοις ἐκ θαλάττης καὶ μεμιγμένος σκύλοις καὶ τροπαίοις βεβριθώς»∙ ὁ κῶμος ἔμοιαζε μὲ ἰαχὲς τοῦ θεοῦ Ἄρεως πάνω στὴν γῆ στὶς φάλαγγες καὶ στοὺς στόλους ἀναμεμιγμένος μὲ λάφυρα καὶ ὑπερπλήρης μὲ τρόπαια. «’’Κλῦθ’ Ἀλαλά, Πολέμου θύγατερ, ἐγχέων προοίμιον, ᾇ θύεται ἄνδρες’’»∙ ‘’Φώναξε Ἀλαλά, Κόρη τοῦ Πολέμου, Ἀθηνᾶ, ἐμπνέοντας τὸ προοίμιον, γιὰ τὸ ὁποῖο θυσιάζονται οἱ ἄνδρες. «Τὸν ‘’ἱρόθυτον θάνατον’’, ὡς ὁ Θηβαῖος Ἐπαμεινώνδας εἶπεν»∙ τὸν ‘’θυσιαζόμενο ὑπὲρ τῶν ἱερῶν θάνατον’’, ὅπως εἶπε ὁ Θηβαῖος Ἐπαμεινώνδας. «Ὑπὲρ πατρίδος καὶ τάφων καὶ ἱερῶν ἐπιδιδόντες ἑαυτοὺς τοῖς καλλίστοις καὶ λαμπροτάτοις ἀγῶσιν»∙ ὑπὲρ πατρίδος καὶ τάφων καὶ ἱερῶν προσφέροντες τοὺς ἑαυτούς σας στοὺς ἄριστους καὶ λαμπρότατους ἀγῶνες.