Οἱ διαπραγματεύσεις μὲ τοὺς θεσμοὺς ἄρχισαν, ἀλλὰ μὲ σημαντικὴ διαφορὰ ἀπόψεων, ἐπειδὴ γνωρίζουν τὴν τραγικὴ κατάσταση τῆς οἰκονομίας καὶ τὶς δημοσιονομικές μας ἀνάγκες, ἐνῶ ἡ κυβέρνηση ἐμφανίζεται διχασμένη∙ οἱ παρατηρητὲς πιστεύουν ὅτι ἀκολουθεῖται τακτικὴ καθυστερήσεων ἀπέναντι στὴν παραπαίουσα κυβέρνηση καὶ δὲν ἐπιθυμεῖται ἡ ὁλοκλήρωσή τους μαζὶ της, διότι δὲν γνωρίζουν τὸ πῶς θὰ ἀντιδράσει ἡ ἑπόμενη, ἔστω κι ἂν εἶναι ἀπολύτως πεπεισμένοι ὅτι θὰ εἶναι ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης. Στὸ ἀσφαλιστικό, οἱ διαφορὲς εἶναι τεράστιες, καθὼς ἀπαιτοῦν συγκεκριμένα στοιχεῖα ποὺ δὲν προσκομίζουν οἱ ὑπουργοί∙ στὸ φορολογικό, οἱ ἀπαιτήσεις εἶναι δυσβάστακτες, μὲ τοὺς ἀγρότες στοὺς δρόμους καὶ τοὺς διαδηλωτὲς στὴν πρωτεύουσα. Ἡ αἴσθηση τῆς πολιτικῆς ἀβεβαιότητος ἔχει μεταφερθεῖ στὴν κυβέρνηση, μὲ πολλοὺς ὑπουργοὺς νὰ διαφοροποιοῦνται ἀπ’ τὸ Μαξίμου καὶ νὰ ἀναζητοῦν τὴν προσωπική τους ἐπιβίωση∙ αὐτὸ εἶναι νέο στοιχεῖο στὴν πολιτικὴ δυναμικὴ ποὺ μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ καταλύτη ἐξελίξεων.