Οἱ διεθνεῖς ἀνακατατάξεις, μὲ ἀφορμὴ τὸ προσφυγικό, εἶναι ραγδαῖες, πέραν τῶν ὅσων ὑφιστάμεθα ἐμεῖς ἐξ αἰτίας τῆς ἐνδοτικῆς κυβερνήσεώς μας∙ τὸ κύριο βάρος μεταφέρεται πλέον στὴν Λιβύη καὶ στὴν Ἀλγερία, ἐὰν ἀποσταθεροποιηθεῖ καὶ αὐτή, μετὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ προέδρου της. Στὴν Συρία ἐκτονώνεται ἡ κατάσταση, ἀλλὰ στὴν Τουρκία ὄχι, διότι βρίσκεται μὲ τέσερα ἑκατομμύρια μετανάστες στὸ ἐσωτερικὸ καὶ μὲ ἐμφύλιο πόλεμο στὸ Κουρδιστάν, μὲ ἀμείωτη ροὴ νέων μεταναστῶν, ἐνῶ ὑφίσταται καὶ τὴν πίεση τῆς Εὐρώπης, γιὰ ἀνακοπὴ τῆς διελεύσεώς τους στὴν Ἑλλάδα. Ἡ στάση τοῦ Ναπολεοντίσκου στὸ θέμα ἅπτεται πλέον τῆς ἐθνικῆς προδοσίας, διότι γνώριζε ἐξ ἀρχῆς τὶς ἐπιπτώσεις καὶ ἄφησε τὴν χώρα ἀφύλακτη καὶ τοὺς δουλεμπόρους ἀσύδοτους, ἂν δὲν τοὺς βοήθησε μὲ τοὺς παρακρατικούς του μηχανισμούς∙ κάποιοι καθοδηγοῦν τοὺς μετανάστες πρὸς τὴν Εἰδομένη ἢ τὶς ἄλλες πόλεις, καὶ αὐτοὺς εἶναι ὑποχρεωμένη ἡ ΚΥΠ ἀποτελεσματικὰ νὰ ἐλέγξει.