Ἡ ἀπότομη καθίζηση τῆς ἀριστερᾶς στὴν Εὐρώπη φέρει ριζικὲς ἀλλαγὲς στὴν πολιτική της δυναμική∙ στὴν Γαλλία, ὁ Φρανσουὰ Ὁλλὰντ ἔχει καταβαραθρωθεῖ, στὴν Αὐστρία, ὁ Βέρνερ Φάιμαν, παραιτήθηκε, διότι στὸν δεύτερο γύρο τῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν μετέχει ἀκροδεξιὸς καὶ οἰκολόγος, ἐνῶ κατέλαβαν τὴν τρίτη καὶ τέταρτη θέση ὁ Σοσιαλιστὴς καὶ ὁ Συντηρητικός, ἐνῶ ὁ Πάμπλο Ἰγκλέσιας στὴν Ἱσπανία χάνει συνεχῶς ἔδαφος. Τὸ προσφυγικὸ καὶ ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς προτάσεως, οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς, εἶναι ἡ κύρια αἰτία, καθὼς δὲν προσφέρουν πειστικὲς λύσεις στὰ ἐπείγοντα προβλήματα∙ ὁ ἀντίκτυπος στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἄμεσος καὶ ὁ Ναπολεοντίσκος προσπαθεῖ νὰ ξεφύγει, μὲ τὴν ἄνευ ὅρων ἀποδοχὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου. Ὁπωσδήποτε ὅμως ἔρχεται καὶ ὁ λογαριασμός, μᾶλλον ἀρκετὰ χειρότερος ἀπὸ ἐκεῖνο τῶν ἄλλων χωρῶν∙ ὅλα ἐδῶ πληρώνονται, καὶ μάλιστα ὅταν φορτώνει στὸν λαὸ περισσότερα σὲ ἑνάμισυ χρόνο ἀπὸ ὅσα οἱ προηγούμενοι σὲ σαράντα.