Ὁ πρόεδρος τῆς Βουλῆς διακρίνεται γιὰ τὰ γαλλικά του, μᾶλλον ἀπ’ τὴν ἐφηβική του ἡλικία, ἀλλὰ ὄχι καὶ στὸν βαθμὸ τῆς προσβολῆς τῆς δημοσίας αἰδοῦς∙ εἶναι ὁ τρίτος θεσμὸς τοῦ πολιτεύματος καὶ ἡ ἄσκησή του συνοδεύεται ἀπὸ καλοὺς τρόπους καὶ ἁρμόζουσα συμπεριφορά, ὄχι ὅπως συνήθιζε στὸ σπίτι του. Ὅταν ὅμως τὰ χρησιμοποιεῖ σὲ τακτικὴ συνεδρίαση Κοινοβουλευτικῶν Ἑπιτροπῶν, στὶς ὁποῖες οἱ ἀντεγκλήσεις καὶ οἱ ἀντιδικίες εἶναι μέσα στὴν φύση τους, τότε αὐτὸ ἀποδεικνύει δύο πράγματα: πρῶτον, ὅτι δὲν ἔμαθε τὸ τί σημαίνει κοινοβουλευτισμός, διότι ἄλλα ἔχει στὸ μυαλό του∙ δεύτερον, ὅτι ἔχει πάθει τέτοιο πανικό, ἀπ΄ τὰ διαδραματιζόμενα καὶ τὶς ἀποκαλύψεις στὶς παράκτιες, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συγκρατηθεῖ.