Ἡ πολιτικὴ ἀλληλεγγύης τῶν Ἀθηναίων πρὸς ὅσους ἄλλους Ἕλληνες εὑρίσκοντο σὲ δύσκολη κατάσταση ἐθεωρεῖτο ὡς μείζων συνεισφορὰ στὴν ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὸν πέμπτο καὶ τέταρτο αἰῶνα∙ αἱ Ἀθῆναι ἦταν ὄχι μόνο ἡ πόλις τῆς παιδεύσεως καὶ τῶν δραματικῶν καὶ μουσικῶν ἀγώνων, ἀλλὰ καὶ τὸ καταφύγιο ὅσων διώκονταν στὴν γενέτειρά τους, εἴτε δημοκρατικοὶ ἦταν εἴτε ὀλιγαρχικοί. «Ὥσπερ οὐ μετὰ τῶν ἐπαινεῖν βουλομένων ἡμᾶς τοὺς λόγους ὄντας τοὺς τοιούτους»∙ προστάτευουμε τοὺς ἀσθενέστερους, σὰν νὰ μὴν θέλαμε ἐμεῖς νὰ ἀκούσουμε τέτοιους ἐπαίνους. «Οὐ γὰρ ἀγνοοῦντες ὅσον διαφέρουσιν αἱ μείζους τῶν συμμαχιῶν πρὸς τὴν ἀσφάλειαν οὕτως ἐβουλευόμεθα περὶ αὐτῶν»∙ διότι δὲν ἀγνοούσαμε πόσο διαφέρουν ἀπ’ τὶς μεγάλες συμμαχίες γιὰ τὴν ἀσφάλειά μας, ὅταν σκεπτόμασταν γιὰ αὐτὰ τὰ θέματα. Ἦταν μέσα στὴν ἀναγνώριση τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων ὅλων, ὅπως τὸ ἐξέφραζε ὁ διάλογος∙ τὸ «τίς ἀγορεύειν βούλεται;» ἦταν ἡ ἀρχή τους.