Στὴν τελικὴ εὐθεῖα γιὰ τὸ δημοψήφισμα σὲ δεκατρεῖς μέρες βρίσκονται οἱ Βρεταννοί, μὲ ὅλα τὰ ἐνδεχόμενα ἀνοικτά, καθὼς οἱ δύο ἀπόψεις ἰσοψηφοῦν∙ τὰ ἐπιχειρήματά τους ἔχουν τὴν ἐντελῶς διάφορη ἀφετηρία∙ τὸ ὄχι, ἀπευθύνεται στὸ συναίσθημα τῶν Βρεταννῶν καὶ στὸν θυμό τους, γιὰ ὅσα προβλήματα ἀντιμετωπίζουν λόγῳ τῆς στασιμότητος τῆς οἰκονομίας καὶ τοὺς θυμίζουν τὸ αὐτοκρατορικὸ παρελθόν τους∙ τὸ ναί, ἀπευθύνεται στὴν λογικὴ καὶ τοὺς παρουσιάζει τὸ τί ἔχουν νὰ χάσουν, ἂν μείνουν ἐκτὸς Εὐρώπης καὶ ἀπομονωμένοι στὸ νησί τους. Δὲν εἶναι βέβαιο ὅτι τὰ μικρομεσαῖα στρώματα τὰ ἀντιλαμβάνονται τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματα, διότι πιστεύουν ὅτι θὰ τοὺς κατακλύσουν οἱ μετανάστες καὶ ὅτι στὴν Εὐρώπη ὑπάρχει ὁ κίνδυνος τῆς χιτλερικῆς Γερμανίας. Ἐὰν κερδίσει τὸ ὄχι, αὐτὸ θὰ εἶναι νίκη τῆς ὰντιγερμανικῆς μεταπολεμικῆς ὑστερίας, ὅπως εἴχαμε στὴν Ἑλλάδα τὴν ἀντιδεξιὰ ἰσοπέδωση καὶ καταντήσαμε στὸν Ναπολεοντίσκο. Ὅλα ἐδῶ πληρώνονται τελικά.