Τὸ εὐρωπαϊκὸ πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ἀποτελεῖ πάνδημη γιορτή, ἀφοῦ τὸ ἄθλημα αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ δημοφιλὲς στὴν ἐποχή μας∙ ἀλλἀ οἱ συγκρούσεις τῶν ἀκραίων ὀπαδῶν ἀμαυρώνει τὴν εἰκόνα του. Τὰ παραδοσιακὰ ἐθνικὰ μίση ἀναδύονται στοὺς χούλιγκανς καὶ ἡ βία ξεπερνάει κάθε ὅριο, ὅπως ἔδειξαν τὰ θλιβερὰ γεγονότα τῆς Μασσαλίας∙ Ἄγγλοι καὶ Ρῶσοι χούλιγκανς συγκρούονταν στοὺς δρόμους, στὰ μπὰρ καὶ μέσα στὸ γήπεδο, ἀδιαφορῶντας γιὰ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Ἡ τόση βία προβληματίζει τοὺς παρατηρητἐς, διότι δείχνει ὅτι εἶναι ἄλογη, παρορμητική, χωρὶς κανέναν λογικὸ ἔλεγχο∙ ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι τυχαῖο αὐτό, διότι δὲν συμβαίνει καὶ στὰ ἄλλα ἀθλήματα, ἢ τουλάχιστον δὲν συμβαίνει στὸν ἴδιο βαθμό. Εἶναι μᾶλλον προϊὸν κι αὐτὸ τῆς βιαιότητος τῆς βιομηχανικῆς κοινωνίας καὶ τῆς ἐξαγριώσεως τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρώπων.