Ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ εἶχε ὑπὸ τὴν προστασία της καὶ συνεχῆ φροντίδα τὸν Μενέλαο καὶ δὲν ἐπέτρεψε τὸν σοβαρὸ τραυματισμό του στὶς μάχες∙ αὐτὴ εἶναι ἡ Τύχη γιὰ τὸν βασιλέα, διότι ὁ Μενέλαος δὲν εἶχε ἄλλα προσόντα, ἐκτὸς ἀπὸ σύζυγος τῆς θυγατρὸς τοῦ Διός, ἡ ὁποία καὶ τὸν στόλισε καταλλήλως… Ὁ Μενέλαος, χάρις στὴν παρέμβαση τῆς θεᾶς, «ὡς σκηπτὸς ἀπέκοψε τοὺς ἄλλους καὶ διέφθειρε»∙ ἀλλὰ ὡς καταιγίδα ἔπληττε τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς ἐξόντωνε. «Πρὸς δ’ Ἀλέξανδρον αὐτῆς τὸ δυσμενὲς γέγονε φιλόνεικον καὶ δύσερι καὶ δυσεκβίαστον»∙ πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον ὅμως ἡ δυσμένειά της ἔγινε αἰτία φιλονεικίας καὶ καυγάδων καὶ δύσκολα ἀπαλλασσόμενο. «Ὥσπερ πρὸς τὸν Ἡρακλέα»∙ ὅπως καὶ μὲ τὸν Ἡρακλῆ. «Ποίους γὰρ Τυφῶνας ἢ πελωρίους γίγαντας οὐκ ἀνέστησεν ἀνταγωνιστὰς πρὸς αὐτόν;»∙ διότι ποιούς Τυφῶνες ἢ πελώριους γίγαντες δὲν ἀντιπαρέθεσε ὡς ἀνταγωνιστὲς πρὸς αὐτόν; Ἐννοεῖ τὴν θεὰ Ἥρα λόγῳ ζηλοτυπίας.