Οἱ ἐσωκομματικὲς διεργασίες πολλαπλασιάζονται στὰ κόμματα τῆς ἀντιπολιτεύσεως, μὲ προεκτάσεις καὶ στὰ ἀριστερὰ τῆς κυβερνητικῆς συνεργασίας· οἱ διαρροὲς ἀπ’ τὴν πομφόλυγα τρέχουν, παρὰ τὴν καταφανῶς μεροληπτικὴ προσπάθεια γιὰ διάσωσή του ἀπ’ τὴν διαπλοκή. Τὰ φαινόμενα αὐτὰ εἶναι δευτερεύοντα, διότι δὲν διαφαίνεται ἐλπίδα σωτηρίας του, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση οἱ διαφωνίες δὲν ἐλέγχονται πλέον στὶς δημόσιες ἐμφανίσεις τους, καθὼς ὁμολογοῦν οἱ διαφωνοῦντες ὅτι ἀποτελοῦν διαφορετικὸ κόμμα, ἐντὸς τοῦ κόμματος, παρὰ τὴν περὶ ἀντιθέτου διακήρυξη τοῦ προέδρου τους· ὄχι μόνο ἐλέγχονται πλέον δύσκολα οἱ διαφωνίες, ἀλλὰ καὶ θεωροῦνται ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν πολιτική τους ἐπιβίωση. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀποφυγῆς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ κριτικὴ τῶν διαρροῶν ἀπ’ τὰ κόμματα· προτιμάει τὴν ἀπαξίωση τῶν διαλυτικῶν αὐτῶν φαινομένων.