Ἡ ἀνθρώπινη θυσία γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πατρίδος ἐξεταζόταν στὴν ἀρχαιότητα, ἀλλὰ μὲ ἀντικρουόμενες ἀπόψεις· ὁ Μενοικεὺς θυσιάστηκε γιὰ τὴ Θήβα, ἡ Μακαρία τοῦ Ἡρακλέους γιὰ τὴν οἰκογένειά της, ὁ Λεωνίδας στὶς Θερμοπύλες κατὰ τῶν Περσῶν. «Ὁ δ’ οὐκ ἔδωκεν»· ὁ Ἀγησίλαος δὲν θυσίασε τὴν κόρη του στὴν ἐκστρατεία κατὰ τῶν Περσῶν. «Ἀλλ΄ ἀπομαλθακωθεὶς κατέλυσε τὴν στρατείαν ἄδοξον καὶ ἀτελῆ γενομένην»· ἀλλὰ ὑποχωρήσας στὰ πατρικὰ αἰσθήματα διέλυσε τὴν ἐκστρατεία μὲ τέλος ἄδοξο καὶ χωρὶς ἀποτέλεσμα. «Οἱ δὲ τοὐναντίον ἀπηγόρευον»· ἄλλοι ἀντιθέτως τὴν ἀπαγόρευαν. «Ὡς οὐδενὶ τῶν κρειττόνων καὶ ὑπὲρ ἡμᾶς ἀρεστὴν οὖσαν οὕτω βάρβαρον καὶ παράνομον θυσίαν»· ἐπειδὴ δὲν ὁδηγεῖ σὲ ἀνώτερα συναισθήματα τὸν ἄνθρωπο τόσο βάρβαρη καὶ ἀπάνθρωπη πράξη. «Οὐ γὰρ τοὺς Τυφῶνας ἐκείνους οὐδὲ τοὺς Γίγαντας ἄρχειν»· διότι δὲν ἄρχουν οὔτε ἐκείνοι οἱ Τυφῶνες οὔτε οἱ Γίγαντες πλέον, τὰ μυθικὰ τέρατα τὰ ὁποῖα ἐξόντωσε ὁ Ζεύς.