Κριτικὴ στὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων σὲ δυνάμεις τοῦ κακοῦ, ὅπως οἱ Τυφῶνες καὶ οἱ Γίγαντες, ἀσκεῖ ὁ Πλούταρχος, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀναφορᾶς του σὲ ἀνθρωποθυσίες· συνέβησαν καὶ στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἦταν ἐλάχιστες καὶ συνέχεια βαρβάρων ἐθίμων. «Ἀλλὰ τὸν πάντων πατέρα θεῶν καὶ ἀνθρώπων»· τὴν ἐξουσία τὴν ἀσκεῖ ὁ πατήρ θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων, ὁ Ζεύς. «Δαίμονας δὲ χαίροντας ἀθρώπων αἵματι καὶ φόνῳ πιστεύειν μὲν ἴσως ἐστὶν ἀβέλτερον»· ἀλλὰ τὸ πιστεύειν δὲ σὲ δαίμονες χαίροντες στὴν θυσία ἀνθρωπίνου αἵματος καὶ φόνων εἶναι μᾶλλον ἀνόητο. «Ὄντων δὲ τοιούτων ἀμελητέον ὡς ἀδυνάτων»· αὐτοὶ δὲ εἶναι ἀμελητέοι ὡς ἀδύναμοι χαρακτῆρες. «Ἀσθενείᾳ γὰρ καὶ μοχθηρίᾳ ψυχῆς ἐμφύεσθαι»· διότι ἐμφανίζονται σὲ ἀσθενεῖς καὶ μοχθηρὲς ψυχές. «Καὶ παραμένειν τὰς ἀτόπους καὶ χαλεπὰς ἐπιθυμίας»· καὶ προσκολλῶνται σὲ ἀπρεπεῖς καὶ κακότροπες ἐπιθυμίες. Ἡ ἰσηγορία, ὁ διάλογος τῆς Ἀγορᾶς εἶναι ἀδύνατος στὶς ἀσθενεῖς καὶ μοχθηρὲς ψυχές.