Τὴν οἰκονομική της συνοχὴ διασφάλισε ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, μὲ τὶς ἀποφάσεις της γιὰ τὴν ἑνιαία τραπεζικὴ ἀγορὰ καὶ τὴν διάσωση τῆς Ἑλλάδος· ἡ πρώτη ἀφορᾶ τοὺς 27, ἔστω κι ἂν μερικὰ μέλη, ὅπως ἡ Βρεταννία, τὴν ἀπεδέχθησαν ἑκόντες ἄκοντες, ἀλλὰ ἔγινε, διότι φοβήθηκε τὴν πλήρη ἀπομόνωση τοῦ Σίτυ ἀπ’ τὴν ἠπειρωτικὴ οἰκονομία. Ἡ δεύτερη ἀφορᾶ τὴν Εὐρωζώνη καὶ ἀποτελεῖ σαφὲς μήνυμα πρὸς τὰ κερδοσκοπικά κεφάλαια καὶ τοὺς ἀτλαντικοὺς παράγοντες, ὅτι τελείωσε ἡ ἐπικυριαρχία τους στὴν ἀγορὰ ὁμολόγων τουλάχιστον, ἂν ὄχι καὶ κεφαλαίου· ἡ κυβέρνηση ἀνταποκρίθηκε, καὶ μὲ τὶς σεμνὲς δηλώσεις τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ ἔδειξε ὅτι ἀντιλαμβάνεται πλήρως τὴν ἀποστολή της, γιὰ ἀνάκαμψη τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας καὶ αὐστηρᾶς προσαρμογῆς πρὸς τοὺς κοινοτικοὺς κανόνες. Ἀπομένει ἡ Ἰταλία, ὅπου μᾶλλον κατέρχεται στὶς ἐκλογὲς ὁ Μάριο Μόντι καὶ κερδίζει ἡ εὐρωπαϊκὴ κατεύθυνση· ὁ Σύλβιο Μπερλουσκόνι ἀποχωρεῖ στὰ παρασκήνια, ὡς ὑποτακτικὸ παιδί.