Ἡ σφαγὴ εἴκοσι μικρῶν παιδιῶν καὶ ὀκτὼ ἐνηλίκων, μαζὶ ὁ δράστης μὲ τὴν μητέρα του, ἔχει εὐρύτερες κοινωνικὲς διαστάσεις κι ὄχι μόνο προσωπικὲς ἢ τοπικές· ἀποδεικνύεται, ὅτι ὁ δολοφόνος ἔπασχε ἀπὸ ἀνίατη ψυχασθένεια, κι αὐτὸ συμβαίνει γιὰ κάποιους σὲ ὅλες τὶς χῶρες. Ἡ ἄνεση ὅμως τῆς ἀποκτήσεως ὅπλων στὸν καθένα καὶ τῆς ἐνόπλου μετακινήσεώς του εἶναι τὸ κρίσιμο θέμα, ἐνῶ ἡ καλλιέργεια μέσα του τόσο βαρβάρων ἐνστίκτων καὶ ἐκδικητικότητος τῆς κοινωνίας, δηλαδὴ ἀνθρωποθυσιῶν, συμπληρώνουν τὴν εἰκόνα· ὅλες οἱ κοινωνίες ἀπ’ τὰ πρῶτα τους βήματα, ἐπιβάλλουν τὸν ἀφοπλισμὸ τῶν μελῶν τους, γιὰ τὴν διατήρηση τῆς εἰρήνης στὸ ἐσωτερικό τους. Ὅποτε παραβιαζόταν ἡ ἀρχή, ὅπως μὲ τοὺς κορυνηφόρους τοῦ Πεισιστράτου ἢ Διονυσίου ἢ τοὺς μελανοχίτωνες τοῦ Μουσουλίνι καὶ τὰ τάγματα ἐφόδου τοῦ Χίτλερ, τότε τελείωνε ἡ δημοκρατία· εἶναι ἀδιανόητο, ἡ ὑπερατλαντικὴ δημοκρατία ἀδυνατεῖν ἀπαγορεύσαι τὴν ἀνεξέλεγκτη κατοχὴ ὅπλων. Πληρώνεται αὐτό.