Στὴν ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας κρίνεται πλέον ἡ πολιτικὴ δυναμικὴ τῆς χώρας, μετὰ τὴν εἰσροὴ τῶν 52,5 δις εὐρώ· ὁ πρωθυπουργὸς κρατάει χαμηλοὺς τόνους καὶ ρίχνει τὸ βάρος τους στὴν ἀξιοποίηση ὅλων τῶν δυναμικῶν μας κλάδων, ἐνῶ ὁ Ναπολεοντίσκος –μετὰ τὶς συμβουλὲς τῶν ἀτλαντικῶν ἐπικυριάρχων του- ἀκολουθεῖ τακτικὴ πολώσεως καὶ διχασμοῦ, ὡς καλυτέρας τακτικῆς συγκρατήσεως τῶν φυγοκέντρων δυνάμεων στὸ ἐσωτερικό του. Τὰ ἄλλα κόμματα τῆς ἀντιπολιτεύσεως δείχνουν ὅτι τὰ ἔχουν χαμένα, κι ὁμολογοῦν ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὅτι δὲν εἶχαν προβλέψει τὶς ἐξελίξεις αὐτές· οἱ κυβερνητικοὶ ἑταῖροι αἰσθάνονται ἀνακούφιση, διότι ἔχουν τὴν ἄνεση τῶν ἐλιγμῶν γιὰ τὰ ἐσωκομματικά τους καὶ τὶς ἀψιμαχίες μὲ τοὺς συνοριακούς τους ἀντιπάλους. Τὸ σημαντικώτερο ἀποτέλεσμα τῆς ἐγκρίσεως τοῦ ἑλληνικοῦ προγράμματος –διότι γιὰ πρόγραμμα πρόκειται, μὲ τὴν αὔξση τοῦ ποσοῦ στὰ 52,5 δις εὐρώ, τὴν μείωση τῶν ἐπιτοκίων καὶ τὴν παροχὴ περιόδου χάριτος– εἶναι ἡ σταθερὴ ἐμπέδωση τῆς ἀλλαγῆς τῆς ψυχολογίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ· εἶχε πιστέψει μετεκλογικὰ καὶ μὲ τὴν ἀνάληψη τῆς πρωθυπουργίας ἀπ’ τὸν Ἀντώνη Σαμαρᾶ ὅτι κάτι ἀλλαζει, ἀλλὰ ἡ πεντάμηνη κωλυσιεργεία τῶν κερδοσκόπων τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου καὶ ἡ μαύρη προπαγάνδα τῆς διαπλοκῆς, τοῦ εἶχαν ψαλιδίσει ἀρκετὰ τὶς ἐλπίδες του. Δὲν τὶς εἶχε χάσει ὅμως ἐντελῶς κι ὅλο πἰστευε, ὅτι ἔρχεται ἡ στήριξη ἀπ’ τὴν Εὐρωζώνη.

Ἡ ἀξιολόγηση ὅλων τῶν παραγόντων τοῦ πενταμήνου ὁδηγεῖ σὲ χρήσιμα συμπεράσματα· ὁ πρωθυπουργὸς μὲ τοὺς στενούς του συνεργάτες, ὑπουργοὺς καὶ συμβούλους, ἦταν ἴσως ὁ μόνος ποὺ ἐπέμεινε στὴν λύση αὐτὴ καὶ στὴν ἀνάγκη ἀποκαταστήσεως τῆς ἀξιοπιστίας μας ταχύτατα στὴν Εὐρώπη, μὲ πρῶτο βῆμα τὸ Βερολίνο καὶ τὸ Παρίσι, ἐνῶ συνεπικουροῦσαν οἱ δύο ἄλλοι κυβερνητικοὶ ἑταῖροι. Ὅλες οἱ ἄλλες πολιτικὲς δυνάμεις καὶ ἀπαξάπασα ἡ διαπλοκὴ ἐπέμειναν μονότονα, ἀλλὰ πομπωδῶς στὴν ἀντιευρωπαϊκὴ προπαγάνδα καὶ στὴν ἀντιγερμανικὴ ὑστερία, μὲ τὴν ἐξαίρεση ἐλαχίστων ἱστοσελίδων διὰ τὴν τιμὴν τῶν ὅπλων· ἡ ἐμμονή τους αὐτὴ ἀποδεικνύει ἕνα πρᾶγμα, τὸ ὁποῖο τώρα ἐπιβεβαιώνεται, ἔστω κι ἂν ἐμεῖς τὸ εἴχαμε διαπιστώσει ἐξ ἀρχῆς, τὶς ἀτλαντικὲς ἐξαρτήσεις ὅλων αὐτῶν ἀνεξαιρέτως. Διὰ τὴν οἰκονομία τῆς ἀναλύσεώς μας ἀναφέρουμε τοὺς δύο βασικοὺς ἄξονες τῆς καταστροφολογίας, τὴν δεδομένη χρεωκοπία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν διάλυση τῆς Εὐρωζώνης· εἶχε γίνει ἡ τζιχὰντ τῆς προπαγάνδας, μὲ τοὺς ἀμερικανοτραφεῖς οἰκονομολόγους καὶ ἄλλους «διανοητές». Ἡ εἰρωνεία τῆς τύχης εἶναι ὅτι συνεχίζουν τὸ ἴδιο βιολὶ καὶ μετὰ τὴν ἔγκριση· δύο εἶναι οἱ λόγοι αὐτῆς τῆς ἐμμονῆς τους: πρῶτος, ἡ διατήρηση τῶν ἴδιων ἐντολῶν ἀπ’ τὰ ὑπερατλαντικὰ κέντρα καὶ δεύτερος, ἡ ἀδυναμία τους ἀποκτῆσαι αὐτόνομη σκέψη καὶ πολὺ περισσότερο κριτικὴ σκέψη.

Ὁπωσδήποτε ὅμως τὸ πολιτικὸ παιχνίδι ἔχει ἀλλάξει καὶ ὡς ἀντικείμενο καὶ ὡς πεδίο ἀναφορᾶς· ὡς ἀντικείμενο, ἡ ἀντιγερμανικὴ ὑστερία δὲν ἔχει λόγο ὑπάρξεως καὶ ὅσοι τὴν συνεχίζουν δικαιολογοῦν τὴν ἀβελτερία τῆς σκέψεως τους καὶ τὴν ἀδυναμία κατανοήσεως τῆς πραγματικότητος· ὡς πεδίο ἀναφορᾶς, διότι μεταφέρονται τὰ πάντα στὰ οἰκονομικὰ πράγματα. Ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς καὶ ἡ κυβέρνηση κρίνονται σὲ ἕνα καὶ μόνο θέμα σχεδὸν ἀποκλειστικά, στὴν ἀνάκαμψη τῆς οἰκονομίας καὶ στὴν ἄμεση κινητοποίηση τῶν δυναμικῶν κλάδων τῆς χώρας μας, μαζὶ μὲ τὴν διοχέτευση ρευστότητος στὴν ἀγορά· αὐτὴ εἶναι ἡ πρόκληση πλέον, διότι εἰσρέουν στὴν χώρα τὸ ἑπόμενο ἔτος περισσότερα κεφάλαια, τὴν τελευταία τετραετία, ἀπὸ ὅσα ἐκρέουν γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ χρέους, καὶ διαμορφώνται αἰσιόδοξες προοπτικὲς γιὰ τὴν διενέργεια ἐπενδύσεων, τόσο δημοσίων, ὅπως μὲ τὴν ἐπανέναρξη τῶν μεγάλων καὶ μικρομεσαίων ἔργων, ὅσο καὶ ξένων, μὲ ἔκδηλο τῶν ἐνδιαφέρον πολλῶν καὶ ἀπὸ πολλὲς πλευρές. Σὲ δύο ἐπίπεδα κινεῖται ἡ ἀνάκαμψη τῆς οἰκονομίας, σὲ ἐκεῖνο τῆς ἀγορᾶς, μὲ τὴν διοχέτευση ρευστότητος καὶ τὴν ἀξιοποίηση τῶν πολλαπλασιαστικῶν φαινομένων της σὲ σύντομο χρόνο καὶ σὲ ἐκεῖνο τῶν ἐπενδύσεων μὲ μακροχρόνια ἀποτελέσματα· μὲ τὸ πρῶτο ἐνισχύεται ἡ ἀλλαγὴ τῆς ψυχολογίας τῆς ἀγορᾶς, στὴ γειτονιὰ καὶ στὴν πλατεῖα, μὲ τὸ δεύτερο ἐμπεδώνεται ἡ ἀλλαγὴ αὐτή.

Ὁ τρίτος παράγων τῆς πολιτικῆς ζωῆς εἶναι ἡ διερεύνηση τῶν σκανδάλων, ἡ ὁποία προχωράει συστηματικά, παρὰ τὶς κάποιες ἀντιρρήσεις τῶν κυβερνητικῶν ἑταίρων καὶ τὴν ἀποσιώπησή τους ἀπ’ τὴν διαπλοκὴ καὶ τὴν ἀντιπολίτευση· ἡ σύλληψη τοῦ τραπεζίτου καὶ ἐντολοδόχου ὀργάνου τῆς Carlyle στὴν Ἑλλάδα εἶναι πιὸ σημαντικὴ κι ἀπ’ τὶς λίστες καὶ τὰ ἐξοπλιστικά. Τὸν ἔπιασαν κυριολεκτικὰ στὰ πράσα, μὲ τὸ κατσίκι στὴν πλάτη -διότι δὲν πίστευε ποτὲ ὅτι θὰ γινόταν αὐτό-, μὲ τοὺς σωματοφύλακές του, ἀστυνομικοὺς καὶ λιμενοφύλακες παρανόμως δίπλα του, τὶς ἑξακόσιες χιλιάδες μετρητὰ καὶ τοὺς σκληροὺς δίσκους καὶ τώρα προσποιεῖται τὸν ἀσθενῆ ἀπὸ νοσοκομείου εἰς νοσοκομεῖον· κόμματα καὶ διαπλοκὴ ποιοῦν τὴν νύσσαν, διότι πολλοὶ καταγράφονται στὸν σκληρὸ δίσκο. Ἀνεξαρτήτως τῆς δικαστικῆς διαδικασίας, ἡ ἀπόφαση τῶν Βρυξελλῶν ἐνισχύει τὴν κυβέρνηση στὴν ἄσκηση τῆς δικαιοσύνης, ὅπως καὶ στὶς ἄλλες ὑποθέσεις, ἐνῶ ἀφικνεῖται καὶ ἡ γνησία λίστα Λαγκάρντ, ὁπότε κλαῖνε μανοῦλες καὶ παιδιά… Τὰ περισσότερα σκάνδαλα τῆς χώρας, ἂν ὄχι ὅλα, ἔχουν τὶς ρίζες τους στὶς ἀτλαντικὲς ἐξαρτήσεις καὶ στὶς μὴ κυβερνητικὲς ὀργανώσεις, τῶν ὁποίων ἡ ἀντιμετώπιση δὲν εἶναι εὔκολη, χωρὶς τὴν εὐρωπαϊκὴ στήριξη. Ὅπως μάθαμε γιὰ τὴν Διεθνῆ Διαφάνεια, ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἀποτελέσματα ἐρευνῶν, ἀλλὰ γιὰ αἴσθηση, κάποιων παραγόντων στὴν Ἀμερική, ἀγνώστων στοιχείων καὶ παραμέτρων. Τοὺς ξέφυγαν αὐτὰ καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὰ συμμαζέψουν…

Τὸ κριτήριο πλέον τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων εἶναι ἡ δυνατότης προσαρμογῆς τῶν παρατάξεων στὶς νέες συνθῆκες, δηλαδὴ στὴν ἀνάκαμψη τῆς οἰκονομίας· διαφορετικά, στὴν προσαρμογὴ τοῦ πολιτικοῦ τους λόγου σὴν οἰκονομικὴ δυναμική. Ἐὰν ἀποτύχει ὁ πρωθυπουργὸς καὶ ἡ κυβέρνηση στὴν ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας, τότε συνεχίζεται ἡ παλαιὰ λογικὴ τῆς ἀντιευρωπαϊκῆς καταστροφολογίας· ἐὰν ὅμως πετύχει κι ἀρχίσει νὰ κινεῖται ἡ οἰκονομία, τότε ὅλα ἀλλάζουν. Οἱ προοπτικὲς διαγράφονται πρὸς τὴν δεύτερη κατεύθυνση κι εἶναι σαφέστατες· οἱ ἀντιπολιτευόμενοι, μὲ πρῶτο τὸν Ναπολεοντίσκο, εἶχαν προβλέψει, ἀλλὰ καὶ ἐπενδύσει, στὴν χρεωκοπία τῆς χώρας καὶ στὴν διάλυση τῆς Εὐρωζώνης, ἀπέτυχαν, ἀλλὰ ἐπέμειναν μανιωδῶς στὴν ἀπόρριψη τῆς δόσεως –τότε μόνο 32 δις-, καὶ στὴ δημοσιονομικὴ ἀσφυξία· μετὰ καὶ τὴν ἀπογοήτευσή τους αὐτή, ὅπως καὶ ὁλοκλήρου τῆς διαπλοκῆς ἡ ἐμμονὴ  στὰ ἴδια γίνεται γιὰ λόγους προσωπικῆς ἀνασφαλείας. Οἱ ἀντιδράσεις στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι πολλὲς καὶ πανίσχυρες· τὸ ἀριστερὸ ρεῦμα διαθέτει τὸ 25% τῶν δυνάμεων, ἀλλὰ τὴν πλειοψηφία τῶν δυναμικῶν στελεχῶν κι αὐτὸ μετράει πάντοτε περισσότερο στὰ κόμματα καὶ φυσικὰ στὰ ἀριστερὰ σχήματα. Ἔτσι ἐπισείει τὴν προοπτικὴ τῆς κυβερνητικῆς καταρρεύσεως τὸν Μάρτιο, διότι γνωρίζει ἄριστα, ὄχι ὁ ἴδιος, παρὰ οἱ ὑπερατλαντικοὶ καθοδηγητές του, ὅτι ἡ τακτικὴ αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη ἄμυνα στὸ ἐσωτερικό του. Τὸ ἐὰν αὐτὸ πετύχει, εἶναι ἄλλο θέμα.