Ἡ ἀμηχανία τῆς ἀντιπολιτεύσεως, μετὰ τὴν ἔγκριση τοῦ ἑλληνικοῦ προγράμματος καὶ τὴν ἀπορρόφηση τῶν κοινοτικῶν πόρων, εἶναι ἐμφανέστατη καὶ συνοδεύεται ἀπ’ τὴν θολοῦρα τῆς διαπλοκῆς· ἡ κριτική τους ἑστιάζεται στὶς ὑποσημειώσεις καὶ στὰ δημοσιεύματα τοῦ ἀτλαντικοῦ τύπου, ἐὰν ἀποτύχει τὸ πρόγραμμα. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι γνωστό, θὰ ἀκολουθήσουν πολὺ χειρότερα μέτρα, μὲ ἀπρόβλεπτες κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς προεκτάσεις. Τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ ἐπιτυχία τοῦ προγράμματος, δηλαδὴ ἡ ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας, στὸ πρῶτο ἑξάμηνο, μὲ σημαντικὴ μείωση τῆς ἀνεργίας καὶ μετάβαση σὲ θετικοὺς ρυθμοὺς ἀναπτύξεως πρὸς τὸ δεύτερο ἑξάμηνο, ὅπως προβλέπει ἡ Ἐπιτροπή· ἡ ἀνάκαμψη ἴσως ἔρθει καὶ συντομώτερα, ἐὰν εἶναι ἰσχυρὰ τὰ πολλαπλασιατικὰ φαινόμενα ἀπ’ τὴν ἐνίσχυση τῆς ρευστότητος τῆς ἀγορᾶς, ὅπως μὲ τὴν ἐξόφληση τῶν ὀφειλῶν τοῦ δημοσίου, τῶν ὑποχρεώσεων πρὸς τοὺς ἀγρότες καὶ τὴν ἀνακεφαλαιοποίηση τῶν τραπεζῶν. Εἶναι ἁπτὰ αὐτὰ ἀπὸ ὅλους, μόνο οἱ ἐθελετυφλοῦντες δὲν τὰ βλέπουν.