Τὴν πόλωση μὲ κάθε μέσο ἐπιλέγει ὡς τακτική του ὁ Ναπολεοντίσκος, παρὰ τὶς σημαντικὲς ἀντιδράσεις στὸ κόμμα του, διότι βλέπουν ὅτι τοὺς ὁδηγεῖ στὴν πολιτικὴ ἀπομόνωση· οἱ δηλώσεις βουλευτῶν του, ὅτι εἶναι ἀναρχικοὶ καὶ ὁ χαρακτηρισμὸς τῶν Δεκεμβριανῶν τοῦ 2008 ὡς ἐξέγερση, γίνονται μᾶλλον ὑπὸ τὴν καθοδήγησή του, ἐνῶ, ἡ ἀφαίρεση ἐγγράφου ἀπ’ τὴν περιώνυμο βουλευτῆ του ἀπ’ τὸ προεδρεῖο τῆς Βουλῆς, μᾶλλον δὲν εἶναι τυχαῖα πράξη. Συνολικὰ ἡ τακτικὴ αὐτὴ ἐκφράζει τὴν χειρότερη ὁλοκληρωτικὴ νοοτροπία στὴν ἱστορία μας· στοὺς διαδρόμους τῆς Βουλῆς πολλοὶ βουλευτές του μένουν ἐνεοὶ ἀπέναντι στὴν αὐταρχικὴ τακτική, ἐνῶ ἄλλοι τὴν ἀποδοκιμάζουν στὶς προσωπικές τους συνομιλίες. Τὸ κρίσιμο ἐρώτημά τους εἶναι, ὅτι δὲν βλέπουν οὐδεμία προοπτικὴ καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ἁπλῆ ἀντιγραφὴ τῶν προβλέψεών του γιὰ ἀπόρριψη τῆς δόσεως. Ἐὰν δὲν πέσει ἡ κυβέρνηση τὸ ἑπόμενο δίμηνο, τότε τὰ προβλήματα μεταφέρονται αὐτούσια στὸν ΣΥΡΙΖΑ.