Ἡ ἀλλαγὴ τῆς πολιτικῆς δυναμικῆς τῆς χώρας ὁριστικοποιήθηκε μὲ τὴν ψηφοφορία γιὰ τὴν σύσταση Προανακριτικῆς Ἐπιτροπῆς τὴν Πέμπτη στὴ Βουλή· ἡ διαδικασία ἔμοιαζε μὲ τὸ προοίμιο τῆς ἄλλης ἐποχῆς, ὄπως συνήθως συμβαίνει πάντοτε στὴν ἱστορία, στὶς μεταβατικὲς στιγμὲς τῆς δημοκρατικῆς ζωῆς, μὲ τὶς σατιρικὲς ἀποχρώσεις δίδειν τὸν τόνο. Οἱ ἀντίπαλες δυνάμεις εἶχαν ὁρίσει τοὺς στόχους τους καὶ τοὺς ἔθεσαν ὑπὸ τὴν κρίση τῶν βουλευτῶν, τῶν κριτῶν τῆς δημοκρατικῆς διαδικασίας κι αὐτοὶ ἀπεφάνθησαν, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο· ἡ κριτικὴ γιὰ τὸν τρόπο τῆς διαδικασίας δείχνει δύο πράγματα γιὰ ὅσους τὴν ἐπικρίνουν, πρῶτον, δὲν γνωρίζουν τὴν ἱστορία τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν, καὶ δεύτερον, καὶ τὸ σημαντικώτερο, ἀποκαλύπτουν τὶς ὁλοκληρωτικές τους πεποιθήσεις. Δημοκρατία εἶναι τὸ δικαίωμα «τοῦ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς», κρίσεως πρῶτα, δηλαδὴ ἀσκήσεως τῆς κριτικῆς πρὸς τὴν ἐξουσία καὶ τῆς ἀρχῆς, τῆς ἀσκήσεως τῆς ἐξουσίας, στὴ συνέχεια. Τὸ, «τίς ἀγορεύειν βούλεται», σήμαινε ἀπ’ τὰ πρῶτα βήματα, «σὲ τοῦτα δῶ τὰ χώματα», τὸ δικαίωμα τῆς ἐκφράσεως τῆς γνώμης, τῆς ὅποιας γνώμης, σωστῆς ἢ λανθασμένης, σοφῆς ἢ κουτῆς, δὲν ἔχει σημασία· διότι ἐὰν τεθεῖ ἐκ τῶν προτέρων παρόμοιο θέμα, τότε τελειώνει ἡ δημοκρατία κι ὁδηγούμαστε στὸν ὁλοκληρωτισμό, διότι μόνο ὁ δεσπότης ἢ ὁ τύραννος περισσότερο, ἔχει πάντοτε δίκαιο καὶ σοφὴ γνώμη!
Ἡ σύγκρουση ἦταν μετωπικὴ καὶ γενικὴ ἀνάμεσα στὴν κυβερνητικὴ πλειοψηφία καὶ στὴν ἀντιπολίτευση πάλι συνολικά, διότι ἦταν δευτερευούσης σημασίας οἱ διαφοροποιήσεις της· ἡ κυβερνητικὴ πρόταση ἔκρινε, μὲ τὰ ὑπάρχοντα στοιχεῖα τῶν οἰκονομικῶν εἰσαγγελέων, δηλαδὴ τῆς ἀναγνωρισμένης ἀρχῆς, ἡ ὁποία στήριξε τὶς κατηγορίες γιὰ ποινικὰ ἀδικήματα μόνο κατὰ τοῦ Γεωργίου Παπακωνσταντίνου· οἱ ὑπόλοιποι, ὁ Γεώργιος Παπανδρέου καὶ ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος ἔχουν μόνο πολιτικὲς εὐθῦνες, κατὰ τὰ πορίσματα τῶν εἰσαγγελέων, ὁπότε δὲν παραπέμπονται. Αὐτὴ εἶναι ἡ πλευρὰ τῶν τυπικῶν προϋποθέσεων, καθοριστικὴ κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς δικαιοσύνης· πολιτικά, ὁ ΣΥΡΙΖΑ πρῶτος καὶ οἱ ἄλλοι ἀκολουθοῦντες, μὲ τὴν ἐξαίρεση πρὸς τιμήν του τοῦ ΚΚΕ, ζήτησαν τὴν παραπομπὴ καὶ ἄλλων, χωρὶς τὴν τυπικὴ προϋπόθεση τῆς ποινικῆς εὐθύνης. Ἔπαιξαν στὴν ἀποδοχὴ τῆς προτασεώς τους ἀπ’ τοὺς βουλευτὲς κι ἔχασαν, αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ψηφοφορίας γιὰ τὴν Προανακριτική· ὁπωσδήποτε τώρα φέρουν καὶ τὶς συνέπειες τῆς τακτικῆς τους, διότι τὸ σημαντικώτερο εἶναι ὅτι δὲν διασφάλισαν οὔτε τὴν ὑποστήριξη ὅλων τῶν βουλευτῶν τῆς ἀντιπολιτεύσεως, ἐνῶ ἡ κυβερνητικὴ παράταξη ἐξῆλθε συμπαγὴς κι ὀλίγον ἐνισχυμένη. Ἡ πολιτικὴ ἀξιολόγηση εἶναι πάντοτε σκληρὴ καὶ ἀδυσώπητη· ἦταν λανθασμένες οἱ πολιτικές τους ἐκτιμήσεις, ὁπότε αὐτὸ πληρώνεται καὶ ἀκριβὰ μάλιστα, διότι ἦταν τὸ κρίσιμο θέμα. Ἐὰν παρεπέμπετο ἔστω καὶ μόνο ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος ἄλλαζαν τὰ πράγματα…
Ὁ Ναπολεοντίσκος γιὰ τέταρτη φορὰ τὸν τελευταῖο καιρὸ ἀποτυγχάνει πλήρως· πρώτη ἦταν ἡ ἀπόλυτη πεποίθησή του, ὅτι δὲν θὰ ἐνέκρινε ἡ Εὐρωζώνη τὸ οἰκονομικό μας πρόγραμμα καὶ τὴν δόση, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν χρεωκοπία μας –πάντα κατὰ τὴν δική του λογικὴ- καὶ τὴν κατάρρευση τῆς κυβερνήσεως· δεύτερη, ἡ ἐξαγγελία του πομποδῶς, τόσο πολὺ ὥστε τὴν εἶχε πιστέψει ἢ ἐπιβάλλει ἡ διαπλοκή, ὅτι ἡ κυβέρνηση καταρρέει τὸν Μάρτιο καὶ ἡ χώρα ὁδηγεῖται σὲ ἐκλογές· τρίτη, ἡ ἀναμονὴ ἐπαναστατικῆς διεργασίας στὸ λαό, μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς κουκουλοφόρους καὶ τοὺς βανδάλους τῆς πρωτευούσης, ὥστε κορυφαῖα στελέχη καὶ βουλευτές του προέβλεπαν τὴν ἀνατροπὴ τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος καὶ προετοιμάζονταν, μὲ τὴν ἀποθήκευση τοῦ καταλλήλου ὑλικοῦ στὰ σπίτια τους, μολότωφ, ροπάλων, μασκῶν· δὲν ἐλέχθησαν τυχαῖα αὐτά, διότι δὲν ἀνεκλήθησαν ποτὲ οὐσιαστικά· τέταρτη, ἡ δουλοπρεπὴς γονυκλισία του στὸν μερκελισμό, τὸν τόσο ἀπεχθῆ, κατὰ τὴν φρασεολογία του τῆς τελευταίας τριετίας, ἐνῶ συνοδεύεται κι ἀπ’ τὸ προσκύνημα τῆς Ἀμερικῆς, ἀλλὰ μετὰ βαΐων καὶ κλάδων. Ὅλα αὐτὰ κρίθηκαν στὴν ψηφοφορία· ἀπέδειξε ὅτι δὲν ἐλέγχει τὴν Κοινοβουλευτική του Ὁμάδα, μὲ ὅ,τι σημαίνει αὐτό. Ἤδη τὸ Ἀριστερὸ Ρεῦμα ὑψώνει τὴν κριτική του, ὄχι μόνο σὲ κοινοβουλευτικὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ καὶ στελεχιακό, ὅταν προειδοποιοῦν δημοσίᾳ τὸν πρόεδρό τους, ὅτι, «δὲν περνάει ἀναίμακτα ἡ ἀλλαγὴ τῆς πολιτικῆς».
Τὸ πολιτικὸ ἐνδιαφέρον ἑστιάζεται πλέον στὴν ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας, καθὼς ἡ Προανακριτικὴ παίρνει τὸν δρόμο της· ἡ κυβέρνηση γνωρίζει ἄριστα ὅτι αὐτὲς εἶναι οἱ δύσκολες ἐξετάσεις. Ἐὰν τὶς περάσει ἀποκτᾶ τὴν ἄνεση τοῦ χρόνου γιὰ τὴν εὐχερῆ ἐφαρμογὴ τῶν μεταρρυθμίσεων, ὁπότε καὶ οἱ ἀστερίσκοι τῆς τρόϊκας δὲν ἔχουν καμμία σημασία, μόνο ἐὰν ἀποτύχει μετροῦν. Ἡ ἐπανεκκίνηση τρία σκέλη πλέον μὲ σαφέστατες τὶς προεκτάσεις τους· πρῶτο, εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ἀνακεφαλαιοποιήσεως τῶν τραπεζῶν, διότι ἔτσι μόνο ἐξασφαλίζεται ἡ ἐνίσχυση τῆς ρευστότητος τῆς ἀγορᾶς· ἡ διαδικασία ἔχει καθυστερήσει ἀρκετὰ καὶ οἱαδήποτε παράτασή της δύναται ἔχειν ἄσχημες ἢ τραγικὲς ἐπιπτώσεις στὴν ἔξοδο τῆς Ἑλλάδος ἀπ’ τὴν κρίση· δεύτερο, οἱ ἀποκρατικοποιήσεις, οἱ ξένες ἐπενδύσεις, οἱ δυναμικοί κλάδοι περνοῦν μέσα ἀπ’ τὴν ρευστότητα τῆς ἀγορᾶς· τρίτο, ἡ ἐκκαθάριση τῶν σκανδάλων. Οἱ κερδοσκόποι καὶ ἡ ἀτλαντικὴ διαπλοκὴ θεωροῦν τὴν καθυστέρηση ὡς τελευταῖο χαρτί, γιὰ χρεωκοπία τῆς χώρας καὶ διάλυση τῆς Εὐρωζώνης· δὲν ἔχουν διδαχθεῖ ἀπ’ τὶς ἐξελίξεις τῶν τελευταίων μηνῶν, ἢ μᾶλλον ἀρνοῦνται νὰ διδαχθοῦν, διότι αὐτὸ σημαίνει τὴν ἀναγνώριση τῆς ἀποτυχίας τους, γιὰ τὸ σχέδιό τους τῆς τριετίας. Ἑπομένως θὰ παίξουν ὣς τὸ τέλος τὸ παιχνίδι αὐτό, ὅπως τὸ ἀποδεικνύει ἡ τροχοπέδηση τῶν τραπεζικῶν μετοχῶν στὴν ἄνοδο τοῦ Χρηματιστηρίου τῶν τελευταίων ἡμερῶν.
Σὲ ἐπίπεδο παρατάξεων ὁ μεγάλος νικητὴς εἶναι ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς, διότι διασφάλισε τὴν συνοχὴ τῆς κυβερνητικῆς πλειοψηφίας καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς κοινῆς γνώμης ἀπέναντί της· ἡ ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἀπ’ τὶς προσωπικές του κινήσεις, τόσο στὶς ἀποκρατικοποιήσεις, ὅσο καὶ στὴν προσέλκυση ξένων ἐπενδύσεων, ἀρρήκτως συνδεδεμένων μὲ τὴν ἐξωτερική μας πολιτική. Ἡ ἔγκριση τῆς προτάσεως τῆς COSCO γιὰ τὸν λιμένα τοῦ Πειραιῶς ἢ ἀντιστοίχου ἄλλης ἐπενδύσεως, ὅπως καὶ ἡ πώληση τῆς ΔΕΠΑ καὶ τῆς ΔΕΣΦΑ στὶς ρωσικὲς ἑταιρεῖες, ἔχουν ἀποτέλεσμα τὴν εἴσπραξη σημαντικῶν ἐσόδων ἀπ’ τὸ δημόσιο, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξασφάλιση ὑποστηρίξεως τῶν δύο μεγάλων χωρῶν στὸ πρόβλημα τῆς Ἀποκλειστικῆς Οἰκονομικῆς μας Ζώνης, ὅπως καὶ τῶν ἐνεργειακῶν ἀγωγῶν, τοὺς ὁποίους εἶχε προωθήσει ὁ Κώστας Καραμανλῆς καὶ ὑπονόμευσε συστηματικὰ ὁ διάδοχός του, παροτρύνσει τῶν ὑπερατλαντικῶν κυρίων του· ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἔχει πλήρη ἐπίγνωση τοῦ τί συνέβη πρὸ τετραετίας, μὲ τὰ δεκεμβριανὰ καὶ τὸν πόλεμο τῆς διαπλοκῆς κατὰ τῆς τότε κυβερνήσεως, ὁπότε δὲν ἐκπλήσσεται. Θὰ ἐκπλαγεῖ μόνο ἐὰν δὲν τὰ συνεκτιμήσει στὴν πολιτική του ὁ πρωθυπουργός, ἀλλὰ αὐτὸ ἀποκλείεται μὲ τὰ μέχρις στιγμῆς δεδομένα. Ὁ εὐρωπαϊκὸς προσανατολισμὸς καὶ ἡ ἀξιοποίηση τῶν ἐνεργειακῶν μας ἀποθεμάτων συνδέονται ἄρρηκτα, παρὰ τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις τρίτων, μὲ τὴν ἀποκατάσταση τῶν στρατηγικῶν σχέσεων μὲ Ρωσία καὶ Κίνα.